સારસિદ્ધિ
કડવું - ૪૭
આળ પંપાળમાં આવરદા ન ખોવીજી, એ પણ વાત વિચારીને જોવીજી
હીરો હાથ આવ્યે ધુડ્યને ન ધોવીજી, દિનમાં સૂઈ રહી રાત ન ડોવીજી1
દિનમાંહી હીંડે2 મારગ મળે, રાતમાંય ઘણું રડવડિયે3 ॥
તેમ પ્રગટ મૂકીને પરોક્ષ ભજતાં, કહો પાર એમાં કાંઈ પડિયે ॥૨॥
જેમ કોઈ ફૂલવાડીનાં ફૂલ મેલી, આકાશ ફૂલની આશા કરે ॥
પાર વિના પરિશ્રમ પડે, સાર થોડું જ મળે સરે4 ॥૩॥
તેમ પ્રગટ પ્રભુને પરહરી, પરોક્ષમાં કરે પ્રતીત ॥
તે તો પીયુષનોતરું5 પરહરી, કરી છાશ પીવા ચાહે ચિત્ત ॥૪॥
ટાણે ટેવ6 રાખી નહિ, કરે કટાંણે કોઈ ઉદ્યમ ॥
તેમાં ન પડે પાંસરું,7 પડે તેમાં તે પૂરણ શ્રમ ॥૫॥
માટે સમો સાચવવો, પ્રગટશું કરવી પ્રીત ॥
તો પૂરણ તક પાકે ખરી, વળી થાય જગતમાંહી જીત ॥૬॥
એટલું કર્યું તો સર્વે કર્યું, કેડે કરવું ન રહ્યું કાંઈ ॥
મનુષ્ય દેહનો લાભ મળ્યો, આવી આ ભવમાંઈ ॥૭॥
સર્વે સિદ્ધાંતનું સિદ્ધાંત એહ જ, રે’વું પ્રગટ પ્રભુ પરાયણ ॥
મન વચન કર્મે કરી, ભજવા સ્વામિનારાયણ ॥૮॥
એહ ઠીક ઠેરાવી વાત અંતરે, પછી રે’વું નિર્ભય નચિંત ॥
એટલું સમજે સર્વે સમજ્યા, સમજાણી સનાતન રીત ॥૯॥
મળ્યો મારગ મહાસુખનો, જેમાં દુઃખ નહિ લવલેશ ॥
નિષ્કુળાનંદ નકી એ વારતા, માનવો મોટાનો ઉપદેશ ॥૧૦॥