સ્નેહગીતા
કડવું ૨૪
છબીલોજી દઈ ગયા બાઈ છેહજી, જાણી જન અજ્ઞ આપણે અતિ શેહજી ।
મૂઢમતિ જોઈ અબળાનો દેહજી, શિયા ગુણ જોઈ રાખે આપણશું નેહજી ॥૧॥
શિયો ગુણ જાણી શ્યામળો, અલબેલો આપણશું આચરે ।
જોઈ જોઈ ને જોયું અંતે, સાર નવ દીઠું સરે1 ॥૨॥
બાઈ અસન અતિ જડમતિ, તે તો શું સમજિયે સ્નેહને ।
જાડાબોલી પાલવખોલી,2 તેણે કરી ન ગમી તેહને ॥૩॥
વાટે ઘાટે વનમાં વિચરું, વળી છૂટે છેડે ફરીએ ।
એવા ગુણ જાણી આપણા, બાઈ હેત તોડ્યું છે હરિએ ॥૪॥
સરવે જાતમાં જડ3 જંગલી, વળી તેથી જડ તેની જુવતી ।
બાઈ એવા કુળમાં ઊપન્યાં, તેહ ન સમજું સ્નેહ રતી ॥૫॥
રૂપ રંગ અંગે નહિ આપણે, વળી પ્રીતમાંહિ પ્રીછું નહિ ।
એવાં કઠોર નઠોર4 નગણાં5 જાણી, નંદલાડીલે તજ્યાં લહિ ॥૬॥
બાઈ વનચરિયું નિર્લજ્જ ફરિયું, વળી વ્યભિચાર ભાવે એને ભજી ।
એવા ગુણ જાણી આપણા, બાઈ તેહ સારુ તેણે તજી ॥૭॥
ક્યાં પારસ ને ક્યાં પથરો, ક્યાં કાચ ને ક્યાં કંચન ।
એહ આગળ બાઈ એમ આપણે, તેણે માન્યું નહિ એનું મન ॥૮॥
દૈવ જોગે દોય જ દહાડા, પ્રકટ્યો હતો થર6 સુખનો ।
પલટી પળ ને પ્રિયે પરહર્યા, દઈ ગયા દિવસ દુઃખનો ॥૯॥
વળી અવગુણ જોયા આપણા, ના’વ્યો સંદેશો નવ લહી સારને7 ।
નિષ્કુળાનંદને નાથે સજની, વિસારી બાઈ વ્રજનારને ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૪॥