સ્નેહગીતા
કડવું ૩૬
વીરા નથી વિસરતી ઉદ્ધવ એહ વારતાજી, દિલડું દાઝે છે એ સુખ સંભારતાંજી ।
વિસરતું નથી વળી અમને વિસારતાંજી, ચાલોને દેખાડીએ જ્યાં હરિ ગાયો ચારતાજી ॥૧॥
ગાયો ચારતા ગોવિંદ જિયાં, તિયાં ઉદ્ધવને તેડી ગયાં ।
વનિતા વળી ટોળે મળી, સર્વે સ્થળ વનનાં દેખાડિયાં ॥૨॥
ઇયાં એણે અઘાસુર માર્યો, ઇયાં બ્રહ્માજીએ વત્સ હરિયાં ।
ઇયાં બેસી અન્ન જમિયા, ઇયાં વત્સ બાળક બીજાં કરિયાં1 ॥૩॥
આ સ્થળે એણે ગાયો ચારી, આ સ્થળે પાયાં એને નીર ।
આ સ્થળે એ સ્નાન કરતા, સુંદર શ્યામ સુધીર ॥૪॥
આ ઠામે એણે અમને રોક્યાં, આ ઠામે મહી લઈ લૂટિયાં ।
આ ઠામે એણે અંબર તાણ્યું, તેણે કરી માંટ2 મારાં ફૂટિયાં ॥૫॥
ઇયાં એણે વેણ3 વગાડી, ઇયાં રમાડ્યાં એણે રાસ જો ।
ઇયાં તજી ભાગી ગયા4 ભૂધર, ત્યારે અમે થયાં ઉદાસ જો ॥૬॥
પછી ઇયાં જોયાં એનાં પગલાં, તિયાં લાધી અમને એની ભાળ ।
જુવતી સહિત જાતા જાણ્યા, વળી વળગાડી તેને ડાળ ॥૭॥
ઇયાં વશ કીધા અમે, ઇયાં આવ્યા હતા અલબેલ ।
ઇયાં રાસ ફરી રચિયો, પછી રમાડિયાં રંગરેલ ॥૮॥
ઉદ્ધવને સર્વે સ્થળ દેખાડતાં, અતિ આંખડિયે આંસુ ઝરે ।
ઉદ્ધવ અમે કેમ કરીએ, એમ કહી કહીને રુદન કરે ॥૯॥
એવાં સુખ નથી દીધાં એણે, જે વિસાર્યાં પણ વિસરે ।
નિષ્કુળાનંદના નાથ વિયોગે, પાપી પ્રાણ પણ નવ નિસરે ॥૧૦॥ કડવું ॥૩૬॥