કીર્તન મુક્તાવલી
ઇતિહાસ
(૧) ઓરા આવો મારા લે’રખડા લહેરી
સદ્ગુરુ બ્રહ્માનંદ સ્વામી મહાકવિશ્વર હતા. તેઓ તત્ક્ષણ કાવ્યો રચી શકતા. સહજતાથી કાવ્યના શબ્દો હોઠેથી સુંદર સૂરમાં રેલાતા. તેમની કાવ્યશક્તિને સાખ આપતો આ એક પ્રસંગ છે.
શ્રીજી મહારાજ ગઢડામાં મંદિર બંધાવતા હતા. સંતો-ભક્તો પોતાની આવડત પ્રમાણે મંદિરના બાંધકામમાં જોડાયા હતા. મહારાજ પણ બાંધકામમાં જોડાતા. એક વખત મહારાજ તેમના સખા લઈને ઘેલા નદિએ ગયા. ત્યાં ગઢડા મંદિરના પાયા માટે પથ્થર ભેગા કરવાના હતા. બધા સેવામાં પરોવાઈ ગયેલા અને ઘણો શ્રમ પણ લાગ્યો હતો. મહારાજ એક બાજુ આરામ કરવા એક રેતીના ઢગલા ઉપર બીરાજ્યા અને સંતો પણ બીજા રેતીના ઢગલા ઉપર બેઠા.
મહારાજે સંતોને કહ્યું, “સંતો, તમે બધા મારી પાસે આવીને બેસો.”
સંતોએ વળતો જવાબ આપ્યો, “મહારાજ, આપ જ અમારી પાસે આવીને બેસો. આ જગ્યા વધારે સારી છે અને તમને સુખ આવશે.”
સંતોએ મહારાજ માટે આસન પાથર્યું. પણ મહારાજે ફરી સંતોને પોતાની પાસે બેસવા બોલાવ્યા. સંતોએ પણ હઠ લીધી. હવે તો કોઈ કોઈને નમે નહીં. અંતે બ્રહ્માનંદ સ્વામી ઊઠ્યા, હાથ લાંબા કરીને કીર્તન ગાવા લાગ્યા, “ઓરા આવો મારા લેરખડા લહેરી...”
આમ કીર્તન શરૂં કરીને ચાર પદ ગાઈ સંભળાવ્યાં.
History
(1) Orā āvo mārā le’rakhḍā laherī
Sadguru Brahmanand Swami was a poetical genius, confirmed by his instant creation of verses. When he composed poems, he did not have to search for words. In fact, words flowed naturally into his rhythmic compositions. The following incident highlights his mastery of words.
Shriji Maharaj was building a mandir in Gadhada. Sadhus and devotees served in the construction using their skills. Maharaj Himself helped with the construction work. Once, Maharaj, accompanied by sadhus and devotees, went to the banks of the River Ghela. He gathered rocks and stones required for the mandir foundation from the river along with the others. The hard labor tired everyone. Maharaj sat on a heap of gravel to rest, and the sadhus sat on another heap on the opposite side.
Shriji Maharaj said “Dear sadhus, please come and sit near me.” However, the sadhus responded, “Maharaj, why don’t you come here to us. This is a better place and you will enjoy sitting with us.”
The sadhus laid their individual mats for Him to sit. But Maharaj again requested the sadhus to come to him. While on other side, the sadhus maintained their request for Maharaj to come nearer to them. This sweet, friendly argument continued, neither Maharaj nor the sadhus yielding. Ultimately, Brahmanand Swami stood up, stretched his hand, and humbly and poetically requested, “Please come forward Maharaj, my Lord, you will fulfill me with joy. Please come nearer to all of us.”
Having said so, he created four verses describing his divine form. This is the first verse.