॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada III-11: Understanding like that of Sitāji
Mahima
Once, Brahmaswarup Pramukh Swāmi Mahārāj was in the village of Ranu. Situated in the village is a shrine dedicated to Tulajā Mātā, where Nilkanth Varni had halted for one night during his travels. When Swāmishri proceeded there for darshan, the mahant of that mandir showed Swāmishri a quilt that had been sanctified by Nilkanth Varni. Thereafter, he showed the Hindi version of the Vachanāmrut that he owned to Swāmishri and requested, “Please kindly write your blessings in this Vachanāmrut and write which is your favorite Vachanāmrut.” Swāmishri wrote: “Vachanāmrut Gadhadā III-7, Gadhadā III-11 and Vartāl 20.”
એક વખત બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ રણુ ગામમાં હતા. ત્યાં તુલજા માતાનું મંદિર છે, તે મંદિરમાં નીલકંઠ વર્ણી મહારાજ એક રાત રોકાયા હતા. ત્યાં દર્શન માટે સ્વામીશ્રી ગયા ત્યારે તે મંદિરના મહંત સ્વામીશ્રીને નીલકંઠ વર્ણીની પ્રસાદીની ગોદડી બતાવી. પછી તેમણે તેની પાસે હિંદી વચનામૃત હતું તે સ્વામીશ્રીને ધર્યું અને કહ્યું, “આમાં આપના આશીર્વાદ લખી આપો કે આપનું પ્રિય વચનામૃત કયું છે?” સ્વામીશ્રીએ લખ્યું, “ગઢડા અંત્ય ૭, ૧૧ અને વડતાલ ૨૦.”
Nirupan
January 11, 1978, Nakuru (Lake Bogoria). Pramukh Swami Maharaj explained Vachanamrut Gadhada III-11:
“God and the Sant know everything. They are not dimwitted. They understand everything. So, when they ask of us to let go of our way, we should let it go. What understanding did Sitāji have? ‘So what if he abandoned me because he listened to the launderer. The one who is telling me directly is Rām Bhagwān himself. I want to please him.’ However, a person without this understanding says, ‘Someone rattled on me so I will not do it.’ What did Sitāji say after she went to the āshram (of Vālmiki Rishi)? ‘God should not be pained by my suffering. I will worship only him.’ But a person without this understanding feels, ‘He does not listen to me. Swami just does what others tell him to do.’ This person regresses but he also brings others down with him.
“We should know some things in advance. If someone gains an opposing understanding, we should leave their company. That is our devotion and understanding. If we agree with such people (who oppose the Sant), then those words will become lodged in our mind, and we might even say, ‘I experienced the same thing.’ We should not listen to the ignorant. One who is frustrated will make us frustrated. One who is drowning will drown us. Satsang continues on because of God and the Sant. Whatever they do is for the good. If it is his wish, Satsang will grow; otherwise it will not. We should not meddle with that...”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: Part 3/487]
તા. ૧૯૭૮/૧૧/૧, નકુરુ (લેક બોગારીઆ). વચનામૃત લોય ૧૩નું નિરૂપણ કરી પ્રમુખસ્વામી મહારાજે ગઢડા અંત્ય પ્રકરણનું ૧૧મું વચનામૃત વંચાવ્યું. પછી તેના આધારે અમૃતધારા વહાવી કે:
“ભગવાન ને સંત બધું જાણે છે. એ કંઈ ગગા નથી. બધું સમજે. પણ એ કહે એટલે મમત મૂકી દેવું. સીતાજીને શું હતું? ‘ભલે ધોબીના કહેવાથી કહે છે પણ કહેનાર રામચંદ્ર ભગવાન છે. મારે એને રાજી કરવા છે.’ આ સમજણ. આ તો કહે, ‘ફલાણાએ કહ્યું એટલે મારે નથી કરવું.’ આશ્રમમાં જઈને પણ સીતાજીએ શું કહ્યું? ‘ભગવાન મારે દુઃખે દુઃખી ન થાય. હું એમનું જ ભજન કરીશ.’ આ તો થાય કે ‘આપણું સાંભળતા નથી. સ્વામી પણ બીજાની હારે લોલેલોલ કરે છે.’ પોતે તો પાછો પડે ને બીજાને પણ પાડે.
“આપણે જાણી રાખવું. કોઈની ઊંધી મતિ થાય તો આપણે ઊભા થઈ જવું. એની મહોબ્બત નહીં. તો આપણી ભક્તિ-સમજણ છે. એવાનો (મોળી વાતો કરનારાનો) જરા હા લઈએ તો મોળા શબ્દો પેસી જાય ને થઈ જાય કે ‘મને પણ એમ થયું’તું.’ માટે ઊતરતાની વાત સાંભળવી નહીં. મૂંઝાયેલો મૂંઝવે. ડૂબતો ડુબાડે. ભગવાન ને સંતને આધારે સત્સંગ ચાલે છે. તે જે કરતા હશે તે સારું કરતા હશે! એમની ઇચ્છા હોય તો સત્સંગ થાય, નહીં તો મટી જાય. આપણે માથાકૂટ કરવી નહીં. આ તો આપણું ધાર્યું કરાવવું છે. સમજણમાં મોળો પાડે એવો હોય તો ગમે એવો ચમરબંધ હોય તેનો સંગ ન કરવો. અંતર ઝાંખું થઈ જાય. અંધારું ધબ થઈ જાય. સીતાજીની સમજણ દૃઢ કરી હોય તો અભાવ-અવગુણ, ખટપટનાં ચૂંથણાં ચૂંથવાનું ન રહે...”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૩/૪૮૭]