સંત છે ત્યાં નિયમ છે, ધર્મ છે, જ્ઞાન છે. ને સંત છે ત્યાં અનંત ગુણ છે અને ભગવાન પણ ત્યાં જ છે ને તેથી જીવ પવિત્ર થાય છે. તે ‘વચનામૃત’માં કહ્યું છે જે, તપ, ત્યાગ, યોગ, વ્રત, દાન એ આદિક સાધને કરીને ભગવાન કહે, તેવો હું વશ થાતો નથી જેવો શુદ્ધ અંતઃકરણવાળા સાધુને સંગે કરીને રાજી થાઉં છું. ને આ સત્સંગ મળ્યો છે તેના પુણ્યનો પારાવાર નથી. અજામેળ મહાપાપી હતો પણ તેને સનકાદિક મળ્યા ને પગે લાગ્યો ને કહે જે, “મારાથી તો કાંઈ થાય નહિ.” ત્યારે સાધુ તો દયાળુ છે તે છોકરાનું નામ ‘નારાણય’ પડાવીને પણ મોક્ષ કર્યો.

Where there is the great Sadhu, moral codes are observed, dharma is practised and spiritual wisdom is attained. Also, where there is the Sadhu there are infinite virtues, and also God. So, as a result, the jiva is purified. In the Vachanamrut, it is noted that God has said, “I am not as pleased by austerities, renunciation, yoga, observance of vows, donations or other endeavours as I am by the association of a Sadhu of complete inner purity. Having attained this satsang, the merits are limitless. Ajamil was a grave sinner, but he met Sanakadik, bowed to them and said, ‘I will not be able to do anything.’ But sadhus are compassionate, so they named his son Narayan, and in this way he attained moksha.”

Sant chhe tyā niyam chhe, dharma chhe, gnān chhe. Ne sant chhe tyā anant guṇ chhe ane Bhagwān paṇ tyā ja chhe ne tethī jīv pavitra thāy chhe. Te ‘Vachanāmṛut’mā kahyu chhe je, tap, tyāg, yog, vrat, dān e ādik sādhane karīne Bhagwān kahe, tevo hu vash thāto nathī jevo shuddha antahkaraṇvāḷā sādhune sange karīne rāji thāu chhu. Ne ā satsang maḷyo chhe tenā puṇyano pārāvār nathī. Ajāmeḷ mahāpāpī hato paṇ tene Sanakādik maḷyā ne page lāgyo ne kahe je, “Mārāthī to kāī thāy nahi.” Tyāre sādhu to dayāḷu chhe te chhokrānu nām ‘Nārāṇay’ paḍāvīne paṇ mokṣha karyo.