પ્રથમ પ્રકરણનું ત્રેસઠમું વચનામૃત વંચાવીને મહિમાની બહુ વાત કરી જે, “આમાં કહ્યું છે એમ સમજાય નહિ તેથી જીવ દૂબળો રહે. પણ ભગવાનને પ્રતાપે કામ, લોભ, સ્વાદ, સ્નેહ ને માન તે સર્વે સમુદ્ર જેવાં છે, પણ ગાયનાં પગલાં જેવાં થઈ જાશે, માટે આવો મહિમા છે. તે સારુ કોઈ દિવસ જીવમાં દુર્બળપણું આવવા દેવું નહિ. ને લક્ષ્મી તથા ભગવાન તો આપણી સેવામાં છે; કેમ જે, માબાપ તો છોકરાની સેવામાં જ હોય. ને આપણે તો જેમ કરીએ તે થાય, પણ જાણીને દબાવી રાખ્યું છે. ને આ પ્રાપ્તિ તો મોટા ઈશ્વરને પણ દુર્લભ છે.”

After reading Vachanamrut Gadhada I-63, Swami talked a lot about the glory of God: “The jiva remains weak because the glory of God is not understood as stated here. Lust, greed, taste, attachment and ego are all like the ocean,¹ but, by God’s grace, they will become small like the footprints of a cow.² Thus, this is the glory of God, so never allow the jiva to become weak. And Lakshmiji and God are in our service. Since, parents are naturally in the service of their children. So, whatever we wish will happen. But we have knowingly suppressed your powers and this attainment is rare even for great deities.

Pratham Prakaraṇnu Tresaṭhmu Vachanāmṛut vanchāvīne mahimānī bahu vāt karī je, “Āmā kahyu chhe em samajāy nahi tethī jīv dūbaḷo rahe. Paṇ Bhagwānne pratāpe kām, lobh, svād, sneh ne mān te sarve samudra jevā chhe, paṇ gāynā pagalā jevā thaī jāshe, māṭe āvo mahimā chhe. Te sāru koī divas jīvmā durbaḷpaṇu āvavā devu nahi. Ne Lakṣhmī tathā Bhagwān to āpaṇī sevāmā chhe; kem je, mābāp to chhokarānī sevāmā ja hoy. Ne āpaṇe to jem karīe te thāy, paṇ jāṇīne dabāvī rākhyu chhe. Ne ā prāpti to moṭā īshvarne paṇ durlabh chhe.”