॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada II-21: The Main Principle
Prasang
Prasang 1
Samvat 1972, Nadiād. Dolatrambhāi invited Shāstriji Mahārāj, Nirgundās Swāmi, and other sadhus to his house. Dolatrāmbhāi was going to have darshan of Swāmishri after ten years of separation from Vartāl. He was overjoyed to meet Swāmishri again.
He held Swāmishri’s hand and said, “Swāmi, this house is consecrated. My father had served food to Gunātitānand Swāmi, Gopālānand Swāmi, and other great sadgurus. He took the water from their pattar, spread it in the street, covered it with dirt, did his construction on it; this is how holy this place is.”
Swāmishri was pleased to hear this and said, “Your father understood the greatness of Gunātitānand Swāmi. The year Swāmi left for dhām, he had Swāmi bless this house.”
Dolatrāmbhāi then offered dhotiyā to the sadhus.
He then asked, “Swāmi, do you have thoughts of reuniting with Vartāl?”
Swāmishri immediately replied, “Yes, if they accept Vachanāmrut Gadhada II-21, we are not opposed to reuniting.”
Dolatrāmbhāi was impressed with Swāmishri’s answer, which was devoid of any selfish motives. He said, “Swāmiji, I know you well enough to know that you would not separate without a good reason. So first, tell me what principle have you understood from Gadhada II-21.” Swāmishri explained the principle of Akshar-Purushottam based on this Vachanāmrut.
Realizing the truth in Swāmishri’s explanation, Dolatrāmbhāi exclaimed, “Swāmiji, had you not done this, Mahārāj would have to come on the earth as another avatār to do it! Today, you have installed Mahārāj and Swāmi’s murtis made of metal, but in the future, your devotees will install your murti made of gold.”
[Brahmaswarup Shāstriji Mahārāj: 1/412]
પ્રસંગ ૧
સં. ૧૯૭૨, નડિયાદ. શાસ્ત્રીજી મહારાજ દોલતરામભાઈના આમંત્રણથી તેમને ઘેર સ્વામી નિર્ગુણદાસજી તથા બીજા સંત-હરિભક્તોને લઈને પધાર્યા. સં. ૧૯૬૨માં વડતાલથી બહાર નીકળ્યા પછી આજે દસ વર્ષ પછી દોલતરામભાઈને સ્વામીશ્રીનાં દર્શન થયાં. આથી તેમને અત્યંત આનંદ થયો.
સ્વામીશ્રીનો હાથ પકડી તેમણે કહ્યું, “સ્વામી! આ ઘર તો મહાપ્રસાદીનું છે. મારા પિતાએ અહીં ગુણાતીતાનંદ સ્વામી, ગોપાળાનંદ સ્વામી આદિ મોટા મોટા સદ્ગુરુઓને જમાડેલા અને તેમના પત્તરનું પ્રસાદીનું પાણી અને હરિભક્તોનાં જમેલાં પત્રાવળાં આ ફળિયામાં નખાવી, ઉપર ધૂળ નાખી, છો પાથરી છે. એવી આ મહાપ્રસાદીની જગ્યા છે.”
સ્વામીશ્રી તેમની વાત સાંભળી અત્યંત રાજી થયા અને કહ્યું, “આપના પિતાશ્રીને તો ગુણાતીતાનંદ સ્વામીનો અત્યંત મહિમા હતો. સ્વામી ધામમાં પધાર્યા તે જ વર્ષે સ્વામીની અહીં પધરામણી તેમણે કરાવી હતી.”
પછી દોલતરામભાઈએ સ્વામીશ્રી તથા સૌ સંતોને મેડે પધરાવ્યા અને ધોતિયાં ઓઢાડ્યાં.
પછી તેમણે સ્વામીશ્રીને કહ્યું, “સ્વામી! આપને ભેગા થવાનો વિચાર છે?”
સ્વામીશ્રીએ તરત જ કહ્યું, “અમારે ભેગા થવાનો વિચાર છે, પરંતુ ગઢડા મધ્ય ૨૧મું વચનામૃત વડતાલવાળા કબૂલ રાખે તો ભેગા થવામાં અમારે કોઈ વાંધો નથી.”
કોઈ પણ જાતના હઠાગ્રહ અને મમત્વ રહિતના આ ઉત્તરથી દોલતરામભાઈને સ્વામીશ્રી પ્રત્યે વિશેષ ભાવ થયો. તેમણે કહ્યું, “સ્વામીજી! હું જાણું છું કે આપ કોઈ પણ જાતના સિદ્ધાંત સિવાય બહાર પડો જ નહીં. માટે પ્રથમ તો ગઢડા મધ્ય ૨૧ની વાત તથા આપે જે સિદ્ધાંત નક્કી કર્યો હોય તે મને સમજાવો.” શાસ્ત્રીજી મહારાજે આ વચનામૃતના આધારે અક્ષરપુરુષોત્તમ ઉપાસના સમજાવી ત્યારે દોલતરામભાઈ બોલ્યા, “જે કાર્ય કરવા મહારાજને અવતાર ધરી ફરી આવવું પડે તે કાર્ય આપે કર્યું છે. આજે તો આપે મહારાજ અને સ્વામીની ધાતુની મૂર્તિઓ પધરાવી છે, પણ ભવિષ્યમાં તમારા શિષ્યો તમારી સુવર્ણની મૂર્તિ પધરાવશે એટલી તમારી મોટપ વધી જશે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ શાસ્ત્રીજી મહારાજ: ૧/૪૧૨]