॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥

ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં

॥ વચનામૃત ॥

વરતાલ-૧૬: મોટા માણસ સાથે બને નહીં

નિરૂપણ

તા. ૨૬/૯/૧૯૬૫, મુંબઈ. કથાપ્રસંગમાં વચનામૃત વરતાલ ૧૬ નિરૂપતાં યોગીજી મહારાજે સુંદર વાતો કરી, “મોટા માણસ સાથે બને નહીં. ‘આવો, બેસો’ કહેવું. ખુશામત નહીં. ડોળ નહીં. તેની પાછળ ફરવું નહીં. શાસ્ત્રીજી મહારાજ ખુશામત ન કરે. મોટો માણસ હોય તેને આપણી ગણતરી ખરી? સામું ન જુએ. રાજનો કેફ હોય... ને આપણે સંસારકૂચા! વૈરાગ્ય કરી બીજાને સાધુ બનાવવા એ ખુમારી છે. ભગવાન ભજાવવા એમ ભક્તિનો મારે મદ છે - એમ મહારાજ કહે છે. અમારે ત્યાગ ને વૈરાગ્યનો કેફ. એની ક્યાં ખુશામત કરવી? મોટો, તો એના ઘરનો ભલે રહ્યો! પડ્યો રહે એક કોર! મહારાજે કડક જવાબ દીધો. મહારાજ તો ગરીબના બેલી. માળા ઘમકાવવા જેવું સુખ ક્યાંય નથી. હોય મોટો, પણ બૈરાં સારુ આંટા મારે. વલખાં મારે. શું માલ કાઢવો છે તેમાં? એક સ્ત્રી છૂટતી નથી, તો કરોડ ક્યાંથી છૂટે? ચિત્રકેતુને મહિમા ઊતર્યો તે છોડ્યું.”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૪/૧૧૫]

September 26, 1965, Mumbai. Explaining Vachanāmrut Vartāl 16 in the assembly, Yogiji Mahārāj said, “[We] do not get along with worldly, eminent people. I will say, ‘Please come and sit.’ But no flattery or show. I do not follow him around. Shāstriji Mahārāj would never engage in flattery. Would a worldly, eminent person even acknowledge us? He would not look at us. A king has pride of being a ruler, whereas [we] believe the world to be false. We have pride for encouraging renunciation and initiating them as sādhus. ‘I have pride for inspiring others to worship God,’ is what Mahārāj is saying. ‘I have pride of renunciation and vairāgya.’ How can one use flattery for that? If he is great, let him be great in his own house. He will remain on that end. Mahārāj gave a hard and straight reply. Mahārāj was a patron of the poor. There is no bliss comparable to chanting the name of God. One may be great (in a worldly sense), but he runs around for a woman in vain. What worth is in that? One cannot renounce one woman, so how can one renounce one million? Chitraketu realized the greatness of God, so he was able to renounce.”

[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 4/115]