॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada I-27: The Understanding by which God Eternally Resides within One
Nirupan
Samvat 1985 (1929 C.E.), Sārangpur. Vachanāmrut Gadhadā I-27 was being read in the assembly: “The countless wonders which have occurred in the past, those which are currently taking place, and those which will occur in the future are all only due to the manifest form of God that I have attained.”
Hearing this, Kuberbhāi of Bhāvnagar asked Shāstriji Mahārāj, “Oh compassionate one! In this, who should one understand is the manifest form of God? Everyone understands their own guru to be the manifest form of God and they believe him to be the all-doer. In reality, who should one believe to be the all-doer?”
Very pleased to hear Kuberbhāi’s question, Swāmishri replied, “Your question is such that it can clear the misunderstanding of countless people in Satsang. In this supreme Satsang, everyone believes their own guru to be the best, and hence the all-doer. However, such an understanding maligns the forms of Shriji Mahārāj and [Gunātitānand] Swāmi. Mahārāj alone is the all-doer.
“Mahārāj has three powers: kartum, akartum and anyathā-kartum. From these three types of powers, Mahārāj only uses his kartum and akartum powers through the Sant who has an eternal association with him, in whom he resides and through whom he works. Using his power, Maharaj can suppress infinite individuals and work through them preeminently. At this time, no matter how nāstik one may be or a mountain of sin or of an incorrigible heart one may be, he places such jivas among the highest level of devotees merely through his grace. Mahārāj used this power through [Gunātitānand] Swāmi. It was through this power of Mahārāj that Swāmi made countless impious jivas pious. He changed them from within and made them behave according to his wishes.”
Having said this, Swāmishri narrated an incident in detail, “[Gunātitānand] Swāmi wanted to build a new mandir in Bagāsarā after demolishing the old one. He needed to procure the corner plot of the tailor’s house situated in the mandir compound. The chief of the village, however, was a kāthi darbār who was averse to Satsang. In addition, the townsfolk had coerced him into opposing Satsang. Therefore, he flatly refused to part with this corner plot for the mandir. Adjacent to that were the houses of some brāhmins. If they could be secured, then the mandir could also be expanded. The sadhus asked the brāhmins. They said, ‘We have obtained these houses as a gift from the Darbār. We cannot sell them without his permission.’ However, the Darbār never gave permission. Different groups of sādhus approached the Darbār, but he insulted them with harsh words. In this way, there was no resolution to this issue.
“Eventually, they all told Swāmi in Junāgadh what had happened. Swāmi said, ‘Tell the Darbār through one of his satsangi relations. As one has affection for one’s relatives, he will listen.’ Ālā Khumān, the Darbār of Kundalā, was a satsangi related to him. They asked the Darbār through him for the tailor’s corner plot and for the several houses belonging to the brāhmins; however, the Darbār did not listen to Ālā Khumān either. Ālā Khumān conveyed Swami’s message two or three times, in person and with humility. Even then, the Darbār refused to agree. In the end, Alā Khumān refused to even drink the water of Bagāsarā.
“Once, when Swāmi was passing by, he went to Bagāsarā. Having left his belongings in the old mandir, Swāmi took a couple of sādhus and devotees with him to meet the Darbār. The sādhus told him, ‘Swāmi! Please do not go. The Darbār is evil and will insult you.’ Swāmi replied, ‘What is praise and insult for us sādhus? We will speak to him while remembering Mahārāj. If he agrees, then fine; if not, then what do we have to lose?’ So saying, Swāmi made his way to the darbārgadh.
“On seeing Swāmi, the Darbār immediately came downstairs. Swāmi turned to him and cast his divine gaze, causing the Darbār to immediately change from within! He offered prostrations to Swāmi and said with folded hands, ‘Swāmi! What is the reason for you coming here today?’ Swāmi told him about the land for the mandir. Immediately he said, ‘Swāmi! Not only the brāhmins’ houses, you can have my darbār as well! I will do whatever you say. Ālā Khumān did ask me two or three times about this, but I refused to give the houses. Now he has stopped drinking water from my village. I will call him and sign the necessary documents in his presence so that he is also satisfied.’
“Pleased with this promise, Swāmi blessed him. When Alā Khumān arrived two or three days later, the Darbār signed the documents in his presence and gave the houses.
“Thus, by changing the Darbār from within, Swāmi completed a task which was impossible for anyone else. The power to change someone from within is Mahārāj’s power. Mahārāj demonstrated this power through Swāmi - who was Mahārāj’s manifest form. The principle is that the Sant is the manifest form of Mahārāj through whom he resides, and Mahārāj uses this power through him in order to align jivas toward Himself. Therefore, the all-doer is Mahārāj alone; but Mahārāj makes use of his kartum and akartum powers through the Sant who is his manifest form. Therefore, understand the attributes of the Sant who has attained this association with Mahārāj through Vachanāmruts Gadhadā I-27 and Gadhadā I-62 as well as Gadhadā III-26 and Gadhadā III-27. Recognize this Sant who works and travels according to Mahārāj’s wishes and understand that Mahārāj is present in Satsang through that Sant.”
Swāmishri’s answer to Kuberbhāi’s question was precise and easily understood by everyone.
[Brahmaswarup Shastriji Maharaj: 1/591]
સં. ૧૯૮૫, સારંગપુરમાં સભા પ્રસંગમાં વચનામૃત ગથડા પ્રથમ ૨૭મું વચનામૃત વંચાતું હતું, “પૂર્વે જે જે અનંત પ્રકારનાં આશ્ચર્ય થઈ ગયાં છે તથા હમણાં જે થાય છે તથા આગળ થશે તે સર્વે મને મળ્યા એવા જે પ્રત્યક્ષ ભગવાન તે વતે જ થાય છે.”
એટલે મુક્તરાજ કુબેરભાઈએ શાસ્ત્રીજી મહારાજને પ્રશ્ન પૂછ્યો, “દયાળુ! આમાં પ્રત્યક્ષ ભગવાન એટલે શું સમજવું? સૌ પોતપોતાના ગુરુને ભગવાનનું પ્રત્યક્ષ સ્વરૂપ સમજે છે અને સર્વ તેમને વિષે કર્તાપણું માને છે. તો સર્વકર્તા કોને સમજવા?”
શાસ્ત્રીજી મહારાજ આ પ્રશ્ન સાંભળી કુબેરભાઈ ઉપર અત્યંત પ્રસન્ન થયા અને કહ્યું, “તમારો પ્રશ્ન સત્સંગમાં અનેકની અણસમજણ ટાળી નાખે એવો છે. આ સર્વોપરી સત્સંગમાં દરેક પોતાના ગુરુને સર્વોપરી માની, તેને જ સર્વકર્તા માને છે. એ સમજણમાં શ્રીજીમહારાજ અને સ્વામીનાં સ્વરૂપનો દ્રોહ થાય છે. સર્વકર્તા તો એક મહારાજ જ છે.
મહારાજની ત્રણ શક્તિ છે: કર્તું, અકર્તું અને અન્યથાકર્તું. એ ત્રણ શક્તિમાંથી મહારાજ ફક્ત કર્તું અને અકર્તું શક્તિનો ઉપયોગ જ, પોતાના સંબંધને પામેલા જે સંત, તેમાં પોતે સાક્ષાત્ રહીને, તે દ્વારે કરે છે. પોતાની આ શક્તિના પ્રતાપથી અનંતને પોતાનાં ઐશ્વર્યથી પોતામાં લીન કરી, પોતે જ વિરાટરૂપે વર્તે છે. એવે વખતે ગમે તેવા નાસ્તિક કે પાપના પર્વત જેવા કે કઠણ હૈયાના હોય, તેવા ખારા જીવોને પણ દૃષ્ટિમાગે, પરમ ભક્તની કોટિમાં મૂકી દે છે. આ શક્તિ મહારાજે સ્વામી દ્વારા વાપરી અને સ્વામીએ મહારાજની આ શક્તિના પ્રતાપે, અનંત ખારા જીવોને મીઠા કરી, તેમનું અંતઃકરણ ફેરવી, પોતાની રીતે વર્તાવી દીધા.”
એટલી વાત કરીને તે ઉપર દૃષ્ટાંત આપી વિસ્તારથી સમજાવતાં કહ્યું, “બગસરામાં જૂનું મંદિર હતું તે પાડીને સ્વામીને નવું મંદિર કરવું હતું. તેમાં મંદિરના ચોક વચ્ચે દરજીના ઘરનો ખાંચો હતો, તે લેવાનો હતો, પરંતુ ગામધણી કાઠી દરબાર સત્સંગનો દ્વેષી હતો. વળી, ગામલોકોએ પણ તેને સત્સંગ વિરુદ્ધ ઘણો જ ભરમાવ્યો હતો. એટલે એ ખાંચાની જગ્યા મંદિરને આપવા તેણે ચોખ્ખી ના જ કહી. વળી, આજુબાજુ બ્રાહ્મણોનાં મકાનો હતાં, તે જો મળે તો મંદિર મોટું બને. એટલે તે બ્રાહ્મણોને પણ સાધુઓએ પૂછી જોયું. ત્યારે તેમણે કહ્યું, ‘આ ઘર તો અમને દરબાર તરફથી બક્ષિસ મળ્યાં છે, એટલે દરબારની રજા સિવાય અમારાથી વેચાય જ નહીં.’ દરબાર તો રજા આપે જ નહીં. બે-ત્રણ વખત સાધુનાં જુદાં જુદાં મંડળો દરબાર પાસે ગયાં, પણ દરબારે કુત્સિત શબ્દો બોલી તેમનું અપમાન કર્યું. આમ, કોઈ રીતે આ વાત ઠેકાણે ન પડી.
“છેવટે જનાગઢમાં સ્વામીને સૌએ વાત કરી. ત્યારે સ્વામીએ કહ્યું, ‘તેમના સગા કોઈ સત્સંગી હોય તો તેમની મારફતે દરબારને કહેવરાવો. સગામાં હેત હોય એટલે તેમનું માને.’ આથી તેમના સંબંધી કુંડલાના દરબાર આલા ખુમાણ જે સત્સંગી હતા, તેમના દ્વારા એ દરજીના ઘરનો ખાંચો તથા બ્રાહ્મણોનાં બે-ત્રણ મકાન વેચાણ માગ્યાં; પણ આલા ખુમાણનું પણ દરબારે માન્યું નહીં. આલા ખુમાણે સ્વામીનાં વચને બે-ત્રણ વખત નિર્માની થઈને દરબારને જાતે જઈને કહ્યું, તો પણ દરબારે માન્યું નહીં. એટલે આલા ખુમાણે અંતે બગસરાનું પાણી હરામ કર્યું.
“છેવટે સ્વામી એ તરફ ફરવા નીકળ્યા ત્યારે બગસરા પધાર્યા. જૂના મંદિરમાં ઝોળીઓ ભરાવી, સ્વામી પોતે, બે સાધુ તથા સત્સંગીને લઈને દરબારને મળવા નીકળ્યા. સાધુઓએ ના કહી, ‘સ્વામી! રહેવા દ્યો, દરબાર કુસંગી છે અને અપમાન કરશે.’ ત્યારે સ્વામી કહે, ‘આપણે સાધુને વળી માન-અપમાન શાં? મહારાજને સંભારી કહી જોઈશું. માને તો ઠીક, નહીં તો આપણું શું લઈ જવાના છે?’ એમ કહી દરબારગઢમાં પધાર્યા.
“સ્વામીને જોઈને દરબાર એકદમ નીચે આવ્યા. સ્વામીએ તેમની સામું જોયું અને દૃષ્ટિ કરી ત્યાં દરબારનું અંતઃકરણ એકદમ ફરી ગયું! સ્વામીને દંડવત્ કરીને, હાથ જોડીને તેણે કહ્યું, ‘સ્વામી! માબાપ! આપને શા માટે પધારવું થયું?’ પછી સ્વામીએ મંદિર માટેની જમીનની વાત કરી. ત્યારે તેણે તરત જ કહ્યું, ‘સ્વામી! બ્રાહ્મણોનાં ઘર તો શું પણ આ મારો દરબારગઢ પણ આપને માટે આપું. આપ જેમ કહેશો તેમ કરી આપીશ; પણ આ બાબતમાં મારા સંબંધી આલા ખુમાણે મને બે-ત્રણ વખત કહ્યું અને મેં ઘર આપવાની ના કહી એટલે તેણે મારા ગામનું પાણી હરામ કર્યું છે. હવે તેને બોલાવી તેની રૂબરૂ હું આપને લખાણ કરી આપું, જેથી તેને પણ સંતોષ થાય.’
“સ્વામી તેમના આ વચનથી રાજી થયા અને તેમને આશીર્વાદ આપ્યા. બે-ત્રણ દિવસ બાદ આલા ખુમાણ આવ્યા એટલે તેમની રૂબરૂમાં દરબારે લખાણ કરી દીધું અને ઘર આપ્યાં.
“આમ, જે કામ બીજા કોઈથી ન થયું અને સૌને અશક્ય જેવું જણાતું હતું, તે કામ સ્વામીએ દરબારનું અંતઃકરણ ફેરવી કરી દીધું. અંતઃકરણ ફેરવી પોતાનું ધાર્યું કરાવવાની મહારાજની શક્તિ, સ્વામી જે મહારાજનું પ્રત્યક્ષ સ્વરૂપ હતા, તેમના દ્વારા મહારાજે બતાવી. સિદ્ધાંત એ છે કે જે સંત મહારાજને રહેવાનું પાત્ર બન્યા હોય, તેમના દ્વારા જ મહારાજ એ શક્તિ, કેવળ જીવોને પોતાની તરફ વાળવા માટે જ વાપરે છે. એટલે સર્વકર્તા તો મહારાજ જ છે; પણ પોતાના સાક્ષાત્ સંબંધને પામ્યા જે સંત, તે દ્વારા મહારાજ પોતાની કર્તું અને અકર્તું શક્તિનો ઉપયોગ કરે છે. માટે મહારાજના સંબંધને જે સંત પામ્યા છે તેમનાં લક્ષણ ગ. પ્ર. ૨૭, ૬૨; ગ. અં. ૨૬ તથા ૨૭ વચનામૃત પ્રમાણે જાણી, તેવા સંત, ફક્ત મહારાજની મરજી પ્રમાણે કાર્ય કરતા હોય, વિચરણ કરતા હોય, તેમને ઓળખી તે સંત દ્વારા મહારાજ સત્સંગમાં પ્રગટ છે, તેમ સમજવું.”
કબેરભાઈના પ્રશ્નનો સચોટ અને સૌને અંતરમાં ઊતરી જાય તેવો ઉત્તર સ્વામીશ્રીએ આપ્યો.
[બ્રહ્મસ્વરૂપ શાસ્ત્રીજી મહારાજ: ૧/૫૯૧]
December 13, 1961. Yogiji Maharaj clearly explained a very important Vachanamrut – Gadhadā I-27 – during the morning discourse. He clarified the greatness of the manifest Satpurush and immersed everyone in the extraordinary bliss of his attainment.
Swamishri said, “If we have this understanding that - we live together with that Bhagwan whose will prevails – if this conviction is lodged in our jiva, then our mind will never separate from him. Even if he kicks us out, one would think, ‘How can the Satpurush be pleased with me?’ But no other thought would arise. The mind should be rebuked: ‘Wretched mind! You will have to experience the misery of 8.4 millions births.’
“[What is] the state of understanding? As firm as a knot of a silk thread that has a drop of oil applied to it (the knot cannot be undone). Where he goes, Bhagwan’s murti follows. A woman’s body appears attractive; but inside, it is all flesh. Sura Khachar was shown the form of the ear and he vomited. The buildings are all made of clay. ‘Gold is worse than rocks’ – when one acquires this type of gnān, Bhagwan resides in one’s heart totally.
“...To tolerate ego and insult is a great power. The Peshwa of Amdavad plotted to boil Maharaj in a vat of hot oil. Devanand Swami said, ‘I will drown Amdavad in the ocean.’ Maharaj said, ‘We have to tolerate.’ In six months, the Peshwa rule came to an end. No one can tolerate when they are powerful. The king of Hindustan would not tolerate. We are greater than him since we tolerate.
“This is not about making the blind see; but giving them (jivas) the power to see Bhagwan and the Sant through their eyes; he loses interest in looking at the bazaar or buildings – that is the power Maharaj mentions. This is not about making the lame walk, but about giving the able-bodied the power to walk to a mandir.
“Bhagwan resides in every indriya of the Sant. Greatness is tolerating berating words when one possesses worldly greatness. Greatness is not sitting on a high position. ‘Insignificant jivas’ means those that have no understanding…
“Even the wretched can be liberated. Therefore, ‘noble virtues of the Sant previously described’ – what virtues of a Sant (is Maharaj mentioning here)? That virtue is of tolerating. However, they (those who do not tolerate) do not acquire the noble virtues of the Sant. If we quarrel, do not observe discipline, then we do not leave an impression on anyone. We should tolerate everyone, then virtues will come. The milk of a lioness can only be held in a golden vessel. We have to become a vessel (become worthy) to acquire the virtues of the Great Sant.
“Look, he said ‘Jai Sachchidanand.’ Sachchidanand means Aksharbrahma.”
[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 3/256]
ખમવું તે જ મોટપ, તે જ ઐશ્વર્ય
તા. ૧૩-૧૨-’૬૧, સવારની કથામાં ઘણું જ અગત્યનું વચનામૃત ગ. પ્ર. ૨૭, સ્વામીશ્રીએ બહુ સરળતાથી અને સહજતાથી સમજાવ્યું. પ્રગટ સત્પુરુષનો મહિમા સ્પષ્ટ કર્યો. સૌને પ્રાપ્તિના અલૌકિક આનંદમાં ગરકાવ કરી દીધા.
સ્વામીશ્રી કહે, “આપણને મળ્યા જે ભગવાન તેને વિશે આ સમજણ દૃઢ કરી હોય કે જેનું કર્યું થાય છે તે ભેળા રહીએ છીએ. આ રીતે સચોટ નિષ્ઠા જીવમાં પેસે તો મન નોખું ન રહે. ધકાવીને કાઢે તોય, ‘મારા ઉપર સત્પુરુષ કેમ રાજી થાય?’ બીજો સંકલ્પ ન ઊઠે. મનને ધમકાવવું: ‘હરામખોર મન! ચોરાશી ભોગવવી પડશે.’
“સમજણની સ્થિતિ. હીરની ગાંઠમાં તેલનું ટીપું મૂકીએ એવું સજડ. જ્યાં જાય ત્યાં ભગવાનની મૂર્તિ. સ્ત્રી નરકનો ઢગલો. ઉપરથી સારું લાગે પણ નીચે માંસ છે. સુરાખાચરને કાનનું રૂપ બતાવ્યું, ઊલટી થઈ ગઈ. જગત ઊલટી થાય તેવું. મકાન ઠીકરાંનાં લાગે. ‘પથરાથી બેત (નરસું) સોનું.’ એવું જ્ઞાન થાય ત્યારે ભગવાન હૃદયમાં સર્વ પ્રકારે નિવાસ કરે છે.
“આ શુભ નિષ્ઠાથી અનંત જીવનો ઉદ્ધાર કરે. માન-અપમાન સહન કરે તે મોટી સામર્થી છે. આપણે તો સમર્થ નથી, પણ મુંબઈને ઊથલ-પાથલ કરે, દરિયામાં ડુબાડે.
“અમદાવાદમાં પેશ્વાએ મહારાજને તેલના કૂંડામાં બુડાવવાનો પેંતરો રચ્યો. દેવાનંદ કહે, ‘ડટ્ટન સો પટ્ટન. અમદાવાદ દરિયામાં ફેંકી દઉં, અમદાવાદ ખાલસા કરું.’ મહારાજ કહે, ‘ખમવું પડે.’ છ મહિનામાં રાજ્ય ગયું.
“સમર્થ થકા જરણા કોઈથી ન થાય. હિંદુસ્તાનનો બાદશાહ સહન ન કરે. આપણે તેથી મોટા, સહન કરીએ છીએ.
“આંધળાને દેખતા કરે તેમ નહિ, પણ તેની ચક્ષુ ઇન્દ્રિયમાં પ્રવેશ કરી ભગવાન ને સંતને જોવાની શક્તિ આપે. બજાર, મકાન ન જુએ. એ શક્તિ કહી છે. લૂલા-લંગડાને શક્તિ આપી બેઠા કરે તેમ નહિ, પણ આપણા હાલતાં-ચાલતાંમાં શક્તિ મૂકી મંદિરે આવતા કરે.
“સંતની સર્વ ઇન્દ્રિયોમાં ભગવાન સાક્ષાત્ રહ્યા છે.
“મોટાને નાના કહી અપમાન કરે, તે સહન કરવું તે મોટપ. પાટ ઉપર બેસવું તે મોટપ નહિ; ખમવું તે જ મોટપ. એ જ ઐશ્વર્ય ને પ્રતાપ. તુચ્છ જીવ એટલે સમજણ વગરના. કોઈ કહે, ‘બંડિયા! ખેતી કરો, મહેનત કરો, ખાઈ ખાઈને પડ્યા રહ્યા છો, તગડા થયા છો,’ એમ અપમાન કરે તે સહન કરવું. ક્ષમાવાળા, ખમવાવાળા તે જ મોટા છે. અતિ મોટપ જોઈતી હોય તો મહારાજે કહ્યું તે જ કરવું, નહિ તો માળા ઘમકાવો.
“કેવળ પરચો આપે તે બધા માયાના જીવ છે. યમપુરીના અધિકારી છે. વ્યવહારમાં લાખોપતિ હોય, મોટા નહિ. ભગવાનનો સંબંધ થયો તે મોટા. આ સ્ત્રી રૂપવાન... આ વસ્ત્ર મખમલનું... અહોહો! આ મકાન ૧૧ માળનું... ઓહોહો! તુંબડી રંગેચંગે બનાવી હોય તે વાસના. મહારાજ આસક્તિ કાઢવા કહે છે. ટામક ટુમક ન કરવું. રંગ બંગ (તુંબડીને) ચડાવે; તૂટી જાય તો કજિયા.
“પામરનું પણ કલ્યાણ થાય. માટે ‘કહી તેવી સંતતા,’ સંતતા કઈ? તો ખમવાની. તે તેમાં આવતી નથી. આપણે બાટકીએ, મર્યાદા ન રાખીએ, તો ભાર ન પડે. દરેકનું ખમવું. સહન કરીએ તો ગુણ આવે. સિંહણનું દૂધ સોનાના પાત્રમાં રહે. પાત્ર બનીએ તો મોટાના ગુણ આવે.
“જો, જય સચ્ચિદાનંદ કહ્યું. સચ્ચિદાનંદ એટલે અક્ષરબ્રહ્મ.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૨૫૬-૨૫૭]
July 29, 1977, London. After morning puja, Swamishri spoke on Vachanamrut Gadhada I-27 in the Baptist church, “Insults do not touch the Gunatit Purush. He does not inflate when receiving honors. To tolerate is a great achievement. The Mota Purush does not utilize other types of greatness. Even if thousands oppose him, he tolerates it all with a forgiving mind. Even if the antagonists come to their face with anger, he sees them with compassion. Greatness is not becoming angry often and then calming down. The extremely great are the manifest form of God. He wants to uplift even the sinners and wants to better everyone; therefore, he tolerates.”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: 3/372]
તા. ૧૯૭૭/૭/૨૯, લંડન. પ્રાતઃપૂજા બાદ બેપ્ટિસ્ટ ચર્ચમાં વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૭ના આધારે સ્વામીશ્રીએ કહ્યું કે, “ગુણાતીત પુરુષ હોય તેને અપમાન અડે નહીં. માન મળે તો ઊભરો ચડે નહીં. સહન કરવું એ મોટી સામર્થી છે. બીજી સામ્રથી મોટાપુરુષ વાપરતા નથી. કદાચ હજારો લોકો વિરોધ કરે, પણ મોટું મન રાખી સહન કરે. વિરોધ કરનાર આંખ કાઢે તો પણ દયા રાખે છે. ઘડી-ઘડીમાં તપે કે નરમ થાય તેમાં મોટપ નથી. અતિશય મોટા એટલે સાક્ષાત્ સ્વરૂપ. પાપીનો પણ ઉદ્ધાર કરવો છે, બધાનું સારું કરવું છે, એટલે સહન કરે છે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૩/૩૭૨]
At Mount Abu, on June 5, 1981, the arrival of the anniversary of Pramukh Swami Maharaj’s appointment as president of BAPS caused excitement in everyone’s mind. All of the sadhus were eager to celebrate this day with whatever they can find within hand’s reach. Some gathered flowers from gardens and cliffs and some prepared chandan.
An assembly was organized in the Golden House hall in the morning. The environment was cheerful. During this time, Pramukh Swami Maharaj explained Vachanamrut Gadhada I-27:
“If one’s life is lived according to [God’s] commands, then one has truly ‘found’ God. One should believe that whatever happens is according to God’s will. If something wrong is happening, one should try to correct it; but if that does not happen, one should not hold a grudge against God and the Sant. One should not gather materialistic objects. If one wants to take one kilogram of stuff to the moon, then the cost is one million dollars. But we want to go to Akshardham, so one should not gather materialistic objects. Make do with what one has. Do not think about what one does not have. By indulging in materialistic pleasures, one does not progress. If a householder has a nice house, they should not desire a mansion. Be content with what one has.”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: Part 4/405]
અર્બુદાચલના આંગણે તા. ૫/૬/૧૯૮૧ના દિવસે પ્રમુખસ્વામી મહારાજનો ૩૧મો પ્રમુખવરણી દિન આવી પહોંચતાં સૌનાં મનની ઋતુ સાવ જ બદલાઈ ગઈ. પ્રત્યેક સંતને હાથવગાં સાધનોથી આ અવસરને ઊજવવાના કોડ જાગી જતાં કો’ક સવારના પહોરમાં બગીચાઓ અને પહાડો પરથી પુષ્પો લઈ આવ્યા, તો કો’કે ચંદન ઘસીને તૈયાર કરી દીધું.
આનંદ-ઉલ્લાસના આ વાતાવરણની અસર તળે સવારની પ્રથમ સભા ‘ગોલ્ડન હાઉસ’ના હૉલમાં યોજાઈ. આ પ્રસંગે પ્રમુખસ્વામી મહારાજે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૭ સમજાવતાં કહ્યું:
“આજ્ઞા પ્રમાણે જીવન થાય તો ‘મળ્યા’ સાચા. જે કંઈ થાય છે તે ભગવાનની ઇચ્છાથી થાય છે તેમ સમજવું. કંઈ ખોટું થતું હોય તો સુધારવા પ્રયત્ન કરવો, પણ જો ન થાય તો ભગવાન કે સંત ઉપર ધોખો ન કરવો. પદાર્થનો સંગ્રહ ન કરવો. ચંદ્રલોક પર એક કિલો લઈ જવું હોય તો એક મિલિયન ડૉલરનો ખર્ચ વધુ થાય. ત્યારે આપણે તો અક્ષરધામમાં જવું છે. માટે વધુ પદાર્થો સંઘરવા નહીં. જે સગવડ હોય તેનાથી કામ લેવું. ન મળે તો તેનો વિચાર ન કરવો. તાલમેલ કરવામાં આધ્યાત્મિક વિકાસ ન થાય. ગૃહસ્થે પણ સારું ઘર મળ્યું હોય તો બંગલાની ઇચ્છા ન કરવી. મળે તેટલાથી શાંતિ માનવી.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૪/૪૦૫]