॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada I-28: A Smouldering Log; Progressing and Regressing
Nirupan
April 26, 1970, Mombasa. Yogiji Mahārāj was staying at the house of Ravibhāi Pandyā. In the afternoon at 1:20pm, Yogiji Mahārāj explained Vachanāmrut Gadhadā I-28, “One should remain as the smallest of the smallest. Once, Gunātitānand Swāmi was travelling by horse. A Muslim had come with the intention of killing him. He asked, ‘Are you the great one?’ Gunātitānand Swāmi replied, ‘No, only God is great.’ Because Swami behaved as a servant of servants, the Muslim instantly bowed before him.
Dādā Khāchar remained humble, so Mahārāj stayed with him. Jivā Khāchar tried to become great, so he fell.
“What is peace? Light in the heart (i.e. gnān that allows one to remain tranquil).
“What does it mean to attain extreme greatness? One who attains a seat and cusions (i.e. a great status)? No. One who remains as a servant of servants.”
[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 6/178]
તા. ૨૬/૪/૧૯૭૦, મોમ્બાસા. રવિભાઈ પંડ્યાને ત્યાં ઉતારે બપોરે ૧:૨૦ વાગ્યે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૮ વંચાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “આપણે નાનામાં નાના રહેવું. ગુણાતીત સ્વામી ઘોડી ઉપર બેસી જતા હતા. એક મુસલમાન તેમને મારવા ધારતો હતો. તેણે સ્વામીને પૂછ્યું, ‘તમે મોટા?’ સ્વામીએ કહ્યું, ‘ના, અલ્લાતાલા મોટા.’ સ્વામી દાસના દાસ રહ્યા તો ઓલો તરત નમી ગયો.
“દાદાખાચર નિર્માની રહ્યા તો મહારાજ ત્યાં રહ્યા. જીવાખાચર મોટા થવા ગયા તો પડ્યા.
“સમાસ એટલે શું? હૃદયમાં પ્રકાશ.
“અતિશય મોટપ પામ્યો એટલે શું? ગાદી-તકિયો મળ્યો ઈ? ના. દાસનો દાસ રહે તે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૬/૧૭૮]
January 21, 1964, Mumbai. In the afternoon, explaining Vachanāmrut Gadhadā I-28, Yogiji Mahārāj said, “When one perceives flaws in others, he smolders (like a half-burnt log) and eventually leaves Satsang. When you have free time, understand this Vachanāmrut. Free yourselves from other tasks and read the Vachanāmrut.
“Flaws are inherently present in people, but do not look at these and only look at their virtues. All sādhus are great, all devotees are great, and all are upāsaks of Swāminārāyan! We are all one and not different.
“Oh! How fortunate I am to be in Satsang. If I had fallen into bad company, what would have happened to me? If one perceives virtues in this way, then he becomes great. True greatness is when we experience peace in our hearts, not by attaining worldly status. If one attains the former type of greatness, he will never fall.”
[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 3/583]
તા. ૨૧/૧/૧૯૬૪, મુંબઈ. બપોરે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૮ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજે વાત કરી, “અવગુણ આવે તો ધૂંધવાયા કરે. સત્સંગમાંથી વહ્યો જાય. નવરા પડીએ તો આ વચનામૃત સમજી લેવું. બધાં કામ પડતાં મૂકીને વચનામૃત લઈને બેસી જાવું.
“જેટલા માણસ તેટલા અવગુણ તો હોય જ, પણ તે નજરમાં ન લે, ગુણ લે. સર્વ સાધુ મોટા. સર્વ હરિભક્ત મોટા. સ્વામિનારાયણના ઉપાસક – બધા એક જ મેળ! નોખો નહીં.
“‘અહોહો! ધન્ય ભાગ્ય! ધન્ય ઘડી! સત્સંગમાં આવી પડ્યો! બીજે કુસંગમાં પડત તો શું થાત?’ એમ ગુણ લે તો અતિશય મોટપ પામે. આપણા હૃદયમાં ટાઢું રહે તે મોટપ. ગાદી-તકિયો મળે તે મોટપ નહીં. આ મોટપ હોય તો કોઈ દી’ પડવાનો વારો ન આવે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૫૮૩]
July 28, 1977, London. Today, Pramukh Swami Maharaj explained Vachanamrut Gadhada I-28, “The work of God and the Sant never stops. By perceiving faults in others, we load the bullock cart with deficiencies and bring it to ourselves. When one behaves as the ātmā, then one develops a feeling of ‘vasudhaiva kutumbakam’ (the whole world is one family). Even if we offer 100,000 pounds to God, we should believe we are nothing. And if someone else offers 5 pounds, we should see the good in them and understand their greatness. As we continue to practice satsang, the more we benefit. What is that benefit? To increasingly understand the greatness of the young and the old. Then, one achieves greatness. What is greatness? When one receives the rājipo of God and the Sant.”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: 3/371]
તા. ૧૯૭૭/૭/૨૮, લંડન. આજે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૮ના આધારે કથારસની ઉત્તમ જમાવટ કરતાં પ્રમુખસ્વામી મહારાજે કહ્યું કે:
“ભગવાન અને સંતનું કાર્ય અટકતું નથી. અભાવ-અવગુણ લઈને આપણે ખોટનું ગાડું આપણે ત્યાં લાવીએ છીએ. આત્મારૂપે થાય ત્યારે ‘વસુધૈવ કુટુંબકમ્’ની ભાવના થાય. આપણે ભલે લાખો પાઉન્ડ સેવા કરી હોય પણ ‘આપણે કાંઈ નથી’ એમ માનવું. બીજાએ ભલે પાંચ પાઉન્ડ સેવા કરી હોય તો પણ એનું સારું જોવાય અને મહત્તા સમજાય. જેમ જેમ સત્સંગ કરે તેમ તેમ સમાસ થતો જાય. સમાસ શું? નાના-મોટા દરેકનો વિશેષ ને વિશેષ મહિમા સમજાય. તો મોટપને પામે. મોટપ શું? ભગવાન ને સંતનો રાજીપો મળે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૩/૩૭૧]