॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
ગઢડા અંત્ય-૩૭: દરિદ્રપણામાં પણ પ્રથમની ચીજો સાંભરે, તેનું
પ્રસંગ
સંવત ૧૯૪૫, મહુવા. ભગતજીએ પોતાના અનન્ય શિષ્યોને અપાર સુખ આપી ગુજરાત જવા આજ્ઞા કરી. આ દરમ્યાન ભગતજી અને શામજીભાઈ રોજ ગોપનાથના મંદિરમાં જઈને દર્શન તથા કથાવાર્તાનું સુખ આપતા. છેલ્લે દિવસે વચનામૃત ગઢડા અંત્ય ૩૭ વંચાવીને વાતો કરી, “જે જે ભારે ચીજો આપણે ખાધી હોય તે સંભારીએ ત્યારે કદીય કોદરા ખાવાનો પ્રસંગ આવે તો પણ આનંદમાં રહેવાય. ઝાંખા ન પડાય. તેમ સત્પુરુષ થકી જે જે વાતો સાંભળી હોય, દર્શન પ્રસાદીનું સુખ લીધું હોય, તે જ્યારે સત્પુરુષના પ્રસંગમાં રહેવાનો જોગ ન રહે ત્યારે સંભારવું અને સુખ લેતા શીખવું, પણ કોઈ દિવસ ઝાંખા તો પડવું જ નહીં.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ શ્રી પ્રાગજી ભક્ત: ૨૫૬]
Samvat 1945, Mahuvā. Bhagatji Mahārāj gave his shishyas unparalleled bliss and commanded them to go to Charotar. During this time, Bhagatji Mahārāj and Shāmjibhāi went to Gopnāth mandir daily to give the bliss of darshan and kathā.
On the last day, Bhagatji had Gadhada III-37 read and said, “If one currently encounters the misfortune of having to eat cheap foods, when one remembers the expensive delicacies they had previous eaten, one can still remain happy. Similarly, the talks that have been heard from the Satpurush, the happiness from the darshan, and prasādi that has been obtained should be remembered when one has to remain separated from him. Learn this method of earning bliss, but never become glum.”
[Brahmaswarup Shri Prāgji Bhakta: 256]