॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada III-25: Pleasing Shriji Mahārāj; A True Devotee of God
Nirupan
January 21, 1964. Mumbai. In the afternoon, Yogiji Mahārāj had Vachanāmrut Gadhadā III-25 read and said, “Who is a genuine devotee? One who falls back if he has a grave illness? Or one who does not have clothes to wear? That is what Mahārāj said, right? No! One who becomes even better in these hardships and never falls back. Mahārāj said these words for some other people, correct? These words are for the sadhus and devotees who were there. Does that mean we have nothing to do with these words? No, during Mahārāj’s time and today, it is the same. Others walk without any health problems and we become sick; other kusangis eat freely and enjoy their life and we have no grains in our house, no clothes. Yet, a genuine devotee becomes even better and never falls back even slightly from Satsang.”
[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/584]
તા. ૨૧/૧/૧૯૬૪, મુંબઈ. બપોરે વચનામૃત ગઢડા અંત્ય ૨૫ વંચાવી યોગીજી મહારાજ કહે, “ખરો હરિભક્ત કયો જાણવો? દીર્ઘ રોગ આવી પડે, પહેરવાં વસ્ત્ર ન મળે, તો પણ મોળો પડી જાય એમ આવ્યું ને? ના, રતિવા સરસ થાય, પણ રંચમાત્ર મોળો ન પડે! બાપાએ કો’કના સારુ આ વેણ લખ્યાં હશે, ખરું? મહારાજ છતાં સંતો-હરિભક્તો હતા એના માટે આ વેણ છે. અત્યારે આપણે લેવા-દેવા નથી, એમ ને? ના, તે દી’ ને આજે આપણે માટે સરખું છે. દીર્ઘ રોગ આવી પડે, બીજા સારા ફરે ને આપણે માંદા પડીએ; બીજા કુસંગીઓ ખાય-પીએ ને લહેર કરે, ને આપણે માળું ઘરમાં દાણો ન પણ મળે અને ખાવા અન્ન ન મળે, વસ્ત્ર ન મળે, તો પણ રતિવા સરસ થાય. રંચમાત્ર મોળો ન પડે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૫૮૪]