॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
લોયા-૧૦: નિર્વિકારી રહ્યાનું
મહિમા
તા. ૨૦/૧/૧૯૬૪, મુંબઈ. સવારે ૮:૨૦ વાગ્યે વચનામૃત લોયા ૧૦ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “અલમસ્ત જ્ઞાનનું વચનામૃત છે. તે સિદ્ધ કરે તો બહુ જ સુખ આવે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૫૮૦]
20 January 1964, Mumbai. Explaining Vachanāmrut Loyā 10 at 8:20 am, Yogiji Mahārāj said, “This Vachanāmrut is about the divine blissful knowledge. If one perfects it, then one will experience much happiness.”
[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/580]
નિરૂપણ
તા. ૨૦/૧/૧૯૬૪, મુંબઈ. સવારે ૮:૨૦ વાગ્યે લોયા ૧૦ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “અલમસ્ત જ્ઞાનનું વચનામૃત છે. તે સિદ્ધ કરે તો બહુ જ સુખ આવે.
“પહેલાં અભાવ આવે. તેનું મનન થાય. પછી દોષ આવી જાય. દોષની સેર જીવમાં સોંસરી પડી જાય. દૂધપાકની ઊલટી થઈ પછી બે સબડકા મારો જોઈએ! માટે પંચ વિષયનો અભાવ કરી લેવો, પણ ભક્તનો અભાવ ન કરવો.
“ગાળું ભાંડે, પણ અકળાઈ ન જવાય તે વિદેહી. વિદેહી એટલે ગુરુને પોતાનો આત્મા માને.”
ત્યારે એક સંતે પ્રશ્ન પૂછ્યો, “સ્વામી! આપ જેવા પુરુષ મળ્યા તોય પંચ વિષયનો અભાવ કેમ થતો નથી?”
સ્વામીશ્રી કહે, “જોડાવાતું નથી. શાસ્ત્રીજી મહારાજ સ્વામી જેવા ગુરુ મળ્યા. તેમાં બરોબર જોડાઈ જવું. તદ્વતભાવને પામવું. આ તો ગુરુ બેઠા હોય ને શિષ્ય ક્યાંય સૂતો હોય! અનુવૃત્તિમાં રોમ જેટલો ફેર ન પાડવો. શાસ્ત્રીજી મહારાજે ભગતજીની આજ્ઞા લોપી નથી. તો એ ભાવને પામી ગયા. ભલે લાખ ગાઉ છેટે રહ્યો હોય, પણ અભાવ ન લે તો જોડાયેલો જ છે...
“દરેકને આ દેશમાં સત્ય, દ્વાપર, ત્રેતા અને કળિયુગ આખા દિવસમાં વર્તે છે.”
ત્યારે ચંદુભાઈએ પૂછ્યું, “સદાય સત્યયુગ વર્તે તેવો કોઈ ઉપાય ખરો?”
નેણ કટાક્ષ સાથે હાથનું લટકું કરતાં સ્વામીશ્રી કહે, “આવા સંતના યોગમાં રહે, બળની વાતું સાંભળે, ‘આ સંસાર ઊંટના બેસણા જેવો છે, દુઃખરૂપ છે,’ એમ માની એમાંથી વૃત્તિ ખેંચી લે અને એના ભાવમાં ન લેવાય, ને કોઈના અભાવ-અવગુણમાં ન પડે, તો સદાય સત્યયુગ જ છે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૫૮૦]
January 20, 1964, Mumbai. At 8:20am while explaining Loyā 10, Yogiji Mahārāj said, “This is the Vachanāmrut of blissful knowledge. If one perfects it, one will derive abundant happiness.
“First we develop an aversion [to the sense pleasures (panch-vishays)]. And we contemplate on that. Then flaws in the sense pleasures become firm. Ultimately, these flaws [in the sense pleasures] are acknowledged by the jiva. Try to take two spoonfuls of dudhpāk having just vomited it. Therefore, we should see flaws in the panch-vishays, but we should not see flaws in devotees.
“Someone who is detached from his body does not get angry even if one swears at him. One who is detached from his body believes the guru is his ātmā.”
One sādhu then asked a question, “Swāmi! After having met a Purush like you, why do we still not see flaws in the sense pleasures?”
Swāmishri replied, “We are not able to attach ourselves [to the Sadhu]. We have met a guru like Shāstriji Mahārāj - we should firmly attach to him. We should become one with him. What we see is: the guru is present but the devotee is sleeping elsewhere! One should not lapse the slightest in obeying [the guru’s] wishes. Shāstriji Mahārāj never disobeyed Bhagatji Mahārāj’s āgnā; so he attained the same state as Bhagatji Mahārāj. It does not matter if he is 200,000 miles away, if he does not see flaws, then he is attached...
“In this country, everyone faces Satya, Dwāpar, Tretā and Kali-yug throughout the day.”
Chandubhāi asked, “Is there a solution whereby Satya-yug would prevail forever?”
Making a gesture with his eyes and hands, Swāmishri responded, “By staying in the company of such a Sant and listening to talks of strength. ‘The worldly affairs and relationships (sansār) are like a camel’s hump and is full of misery.’ If one is able to retract their mind from this and one does not become immersed in it, and one does not succumb to fault-finding, then it is Satya-yug eternally.”
[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/580]