॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada III-21: A Golden Thread; Dharma Possesses the Same Eminence as Bhakti
Nirupan
September 12, 1974. Today was Ekadashi so everyone observed a total fast. Therefore, Swamishri started discoursing on ‘the golden thread’ Vachanamrut right after his puja:
“One who does for his self has no association with God. One who does to please God is one who has an association with God. One who does not have expectations of the fruit (of his karmas or prayers) is one who has an association with God. If one observes dharma to please God, then that becomes bhakti. That level of dharma and bhakti are the same. When Maharaj went to wed Dada Khachar, they were to feed the guests. That day was the Ekadashi fast. However, Maharaj said, ‘Everyone eat.’ Therefore, everyone ate. Since they obeyed his command to please him, it became bhakti. If we observe from an external perspective, feeding others and celebrating samaiyās may seem like pravrutti (activity); however, it is actually nivrutti. On the contrary, one who sits in the corner (and does nothing) is pravrutti.
“We should understand that ‘aksharmuktas from Akshardham are sitting in the sabhā.’ We should apply the perception of divinity (divyabhā) in everyone and engage in our tasks. If one does not have gnān, then he will certainly become discouraged. His mind will fall back. As long as one calls him and gives him attention, he will do his sevā; however, if we were to be insulted in Satsang or encounters some misery of the body, then he will leave; just like a fly drowns in water. Maharaj says, ‘We do not abandon him.’ (He leaves or falls back from Satsang on his own because of insults, bodily misery, etc.) The ocean does not say, ‘Dead body, leave.’ (A dead body washes ashore on its own. Meaning, one who lacks understanding will not be able to sustain himself in Satsang.) Therefore, we should identify our self as the ātmā and practice satsang.”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: Part 2/481]
તા. ૧૨/૯ના દિવસે એકાદશીનો ઉપવાસ હોવાથી આહારબંધી હતી. તેથી પ્રાતઃપૂજા બાદ એ જ આસન પર સ્વામીશ્રીએ સોનાના દોરાનું વચનામૃત વંચાવી જ્ઞાનવાર્તા કરી કે:
“પોતાના માટે કરે તે ભગવાનના સંબંધ વિનાનો. ભગવાનને રાજી કરવા કરે તે ભગવાનના સંબંધવાળો. ફળની આશા નહીં તે ભગવાનના સંબંધવાળો. ભગવાનને રાજી કરવા માટેનો ધર્મ તે ભક્તિ થઈ. આવો ધર્મ અને ભક્તિ એક જ છે. દાદાખાચરને મહારાજ પરણાવવા ગયા તે વરોઠી† આપવાની થઈ. એ દિવસે એકાદશી હતી. પણ મહારાજે કહ્યું, ‘જમી લો.’ તે સૌએ પ્રસાદ લઈ લીધો. તેમને રાજી કરવા આજ્ઞા પાળી લીધી તે ભક્તિ. બહારની દૃષ્ટિએ જમાડીએ, સમૈયા કરીએ તે પ્રવૃત્તિ જણાય પણ તે નિવૃત્તિ છે. ખૂણામાં બેઠો હોય તે પ્રવૃત્તિ છે.
“‘અક્ષરધામના મુક્તો સભામાં બેઠા છે’ તેમ સમજવું. દિવ્યભાવ લાવી આપણું કરવાનું છે. જ્ઞાન નહીં હોય તો ઢીલો પડ્યા વિના નહીં રહે. મનમાં ઝાંખો પડતો જાય. બોલાવે, ચલાવે ત્યાં સુધી તો કહે તેમ કરે, પણ સત્સંગમાં અપમાન થાય, દેહે દુઃખી થાય તો જય સ્વામિનારાયણ. પાણીમાં માખી બૂડે તેમ થઈ જાય. મહારાજ કહે, ‘અમે ત્યાગ કરતા નથી.’ દરિયાભાઈ કહેતા નથી કે ‘મડદાભાઈ જાઓ.’ પણ પોતે જ ટકે નહીં. માટે આત્મસત્તારૂપે રહીને સત્સંગ કરવો.”
આમ, સતત પોણો કલાક કથારસ રેલાવી સ્વામીશ્રીએ સૌને તરબોળ કરી દીધા.
†વરપક્ષ તરફથી અપાતી રસોઈ.
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૨/૪૮૧]