“યુધિષ્ઠિર રાજાના ઘરમાં ગૂઢ પરબ્રહ્મ મનુષ્યલિંગ મૂર્તિ રહ્યા હતા^૧ તેમ આજ ગૂઢ પરબ્રહ્મ મનુષ્યલિંગ મૂર્તિ આપણા ઘરમાં પણ રહ્યા છે, એમ એક વિચારવું. અને મહિમા એમ વિચારવો જે,

“ત્રિભુવનવિભવહેતવેપ્યકુંઠ-

સ્મૃતિરજિતાત્મસુરાદિભિર્વિમૃગ્યાત્।

ન ચલતિ ભગવત્પદારવિન્દા-

લ્લવનિમિષાર્ધમપિ સ વૈષ્ણવાગ્ર્યઃ॥^૨

“એમ એક વિચારવું અને ભગવાનના મહિમા સામી દૃષ્ટિ કરીએ છીએ તો બહુ જ મોટો લાભ થયો છે, ને સાધુના માર્ગ સામું જોઈએ તો ખોટ્ય પણ ઘણી છે.” વળી, વજ્રની ખીલીનું વચનામૃત વંચાવતી વખતે વાત કરી જે, “ખીલી બે પ્રકારની સમજવી. એક તો ત્રિભુવનવિભવહેતવેપ્યકુંઠ, એટલે અખંડ ભગવાનની સ્મૃતિ કરે. ને બીજો પ્રકાર તો નિષ્ઠા છે. તે સ્મૃતિ તો થાય કે ન થાય પણ નિષ્ઠા ફરે નહિ ને નિષ્ઠા થકી ત્રિભુવનવિભવહેતવેપ્યકુંઠની સ્થિતિ થઈ છે, માટે એ ઠીક છે; ને આપણામાં બહુધા તો નિષ્ઠાની સ્થિતિની ખીલી છે.”

“In King Yudhishtir’s home, a secret murti of Parabrahman in human form¹ resided. Similarly, today the secret murti of Parabrahman in human form is also residing in our home as Shriji Maharaj. Think in this way. And think of one’s own greatness in this way:”

Tribhuvana-vibhava-hetavepya-kuntha-

smrutir-ajitātma-surādibhir-vimrugyāt

Na chalati bhagavat-padārvindā-

Llava-nimishārdhamapi sa vaishnāvgryah²

“Think like this and when we understand God’s glory, then we realize what great benefit we have attained. And looking at the path of a sadhu, our loss is also great.” Further, at the time of reading ‘The Iron Nail’ Vachanamrut (Gadhada III-7), Swami said, “Understand the nail (foundation) to be of two types. One is tribhuvana-vibhava-hetavepya-kuntha, that is, in the form of unflinching remembrance of God. And the second type is resolute faith in God. Whether one is able to remember God or not, but resolute faith in God should not waver. Since, through resolute faith in God the state of tribhuvana-vibhava-hetavepya-kuntha has been attained. Therefore, that is good. And, mostly, people have the nail (firm foundation) of resolute faith in God.”

“Yudhiṣhṭhir Rājānā gharmā gūḍh Parbrahma manuṣhyaling mūrti rahyā hatā¹ tem āj gūḍh Parbrahma manuṣhyaling mūrti āpaṇā gharmā paṇ rahyā chhe, em ek vichārvu. Ane mahimā em vichārvo je,
“Tribhuvan-vibhavahet-vepyakunṭha-
Smṛutir-jitātma-surādibhir-vimṛugyāt;
Na chalati Bhagwatpadāravindā-
Llavanimiṣhārdhamapi sa vaiṣhṇavāgryah.²
“Em ek vichārvu ane Bhagwānnā mahimā sāmī draṣhṭi karīe chhīe to bahu ja moṭo lābh thayo chhe, ne Sādhunā mārg sāmu joīe to khoṭya paṇ ghaṇī chhe.” Vaḷī, Vajranī Khīlīnu Vachanāmṛut vanchāvatī vakhate vāt karī je, “Khīlī be prakārnī samajavī. Ek to Tribhuvan-vibhavahet-vepyakunṭha, eṭale akhanḍ Bhagwānnī smṛuti kare. Ne bījo prakār to niṣhṭhā chhe. Te smṛuti to thāy ke na thāy paṇ niṣhṭhā fare nahi ne niṣhṭhā thakī Tribhuvan-vibhavahet-vepyakunṭhanī sthiti thaī chhe, māṭe e ṭhīk chhe; ne āpaṇāmā bahudhā to niṣhṭhānī sthitinī khīlī chhe.”