તપ કરીને બળી જાય તો પણ ભગવાન તેડવા ન આવે; ને હિંડોળા ખાટ્યમાં સૂઈ રહે, દૂધ, સાકર, ચોખા જમે ને બે ચાકર સેવા કરનારા હોય ને રળનારા બીજા હોય તેને અંત સમે વિમાનમાં બેસારીને ભગવાન લઈ જાય, ને એ સુખ પૂર્વના સંસ્કારથી છે તેમ જ વિમાન પણ પ્રારબ્ધ ભેગું જ છે.

Even if one burns away performing penance, God will not come to take him to his abode (because he does not have the refuge of God). On the other hand, God will take one who sleeps on a swing, eats rice in milk and sākar, and has others to serve him and labor for him to his abode in a vimān (because he has the refuge of God). And, just as his happiness is because of his merits of past births, the vimān (that takes one to the abode of God) is also because of that.

Tap karīne baḷī jāy to paṇ Bhagwān teḍavā na āve; ne hinḍoḷā khāṭyamā sūī rahe, dūdh, sākar, chokhā jame ne be chākar sevā karanārā hoy ne raḷanārā bījā hoy tene ant same vimānmā besārīne Bhagwān laī jāy, ne e sukh pūrvanā sanskārthī chhe tem ja vimān paṇ prārabdha bhegu ja chhe.