Shlok 121 to 130: Satsang Diksha / સત્સંગદીક્ષા // Anirdesh.com

121

निन्दालज्जाभयाऽऽपद्भ्यः सत्सङ्गं न परित्यजेत्।

स्वामिनारायणं देवं तद्भक्तिं कर्हिचिद् गुरुम्॥१२१॥

નિન્દાલજ્જાભયાઽઽપદ્ભ્યઃ સત્સઙ્ગં ન પરિત્યજેત્।

સ્વામિનારાયણં દેવં તદ્ભક્તિં કર્હિચિદ્ ગુરુમ્॥૧૨૧॥

Nindā-lajjā-bhayā’padbhyah satsangam na pari-tyajet ।

Swāminārāyaṇam Devam tad-bhaktim karhichid gurum ॥121॥

નિંદા, લજ્જા, ભય કે મુશ્કેલીઓને લીધે ક્યારેય સત્સંગ, સ્વામિનારાયણ ભગવાન, તેમની ભક્તિ અને ગુરુનો ત્યાગ ન કરવો. (૧૨૧)

Nindā, lajjā, bhay ke mushkelīone līdhe kyārey satsang, Swāminārāyaṇ Bhagwān, temanī bhakti ane guruno tyāg na karavo. (121)

When faced with criticism, shame, fear or difficulty, one should never abandon satsang, Swaminarayan Bhagwan, devotion towards him, or the guru. (121)

निंदा, लज्जा, भय अथवा अन्य विघ्न आने पर भी सत्संग, श्रीस्वामिनारायण भगवान, उनकी भक्ति एवं गुरु का त्याग कदापि न करें। (१२१)

निंदा, लज्जा, भय किंवा अडचणींमुळे कधीही सत्संग, स्वामिनारायण भगवान, त्यांची भक्ती आणि गुरू यांचा त्याग करू नये. (121)

ਨਿੰਦਾ, ਸ਼ਰਮ, ਭੈਅ ਜਾਂ ਹੋਰ ਰੁਕਾਵਟ ਆਉਣ ’ਤੇ ਵੀ ਸਤਿਸੰਗ, ਸ਼੍ਰੀਸੁਆਮੀਨਾਰਾਇਣ ਭਗਵਾਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰੋ। (121)

122

सेवा हरेश्च भक्तानां कर्तव्या शुद्धभावतः।

महद्भाग्यं ममास्तीति मत्वा स्वमोक्षहेतुना॥१२२॥

સેવા હરેશ્ચ ભક્તાનાં કર્તવ્યા શુદ્ધભાવતઃ।

મહદ્ભાગ્યં મમાસ્તીતિ મત્વા સ્વમોક્ષહેતુના॥૧૨૨॥

Sevā Haresh-cha bhaktānām kartavyā shuddha-bhāvataha ।

Mahad-bhāgyam mamāstīti matvā sva-mokṣha-hetunā ॥122॥

ભગવાન અને ભક્તોની સેવા શુદ્ધભાવે, મારાં મોટાં ભાગ્ય છે એમ માનીને પોતાના મોક્ષ માટે કરવી. (૧૨૨)

Bhagwān ane bhaktonī sevā shuddhabhāve, mārā moṭā bhāgya chhe em mānīne potānā mokṣha māṭe karavī. (122)

One should serve Bhagwan and his devotees with pure intentions, believing it to be one’s great fortune and with the goal of attaining one’s moksha. (122)

भगवान एवं भक्तों की सेवा शुद्ध भाव से, अपना बड़ा सौभाग्य मानकर अपने मोक्ष के लिए करें। (१२२)

भगवंतांची आणि भक्तांची सेवा शुद्धभावाने, माझे मोठे भाग्य आहे असे मानून स्वतःच्या मोक्षासाठी करावी. (122)

ਭਗਵਾਨ ਅਤੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਸ਼ੁੱਧ ਭਾਵ ਨਾਲ, ਆਪਣਾ ਵੱਡਾ ਸੁਭਾਗ ਮੰਨ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਕਰੋ। (122)

123

नेयो न व्यर्थतां कालः सत्सङ्गं भजनं विना।

आलस्यं च प्रमादादि परित्याज्यं हि सर्वदा॥१२३॥

નેયો ન વ્યર્થતાં કાલઃ સત્સઙ્ગં ભજનં વિના।

આલસ્યં ચ પ્રમાદાદિ પરિત્યાજ્યં હિ સર્વદા॥૧૨૩॥

Neyo na vyarthatām kālah satsangam bhajanam vinā ।

Ālasyam cha pramādādi pari-tyājyam hi sarvadā ॥123॥

સત્સંગ અને ભજન વિના વ્યર્થ કાળ નિર્ગમવો નહીં. આળસ તથા પ્રમાદ વગેરેનો હંમેશાં પરિત્યાગ કરવો. (૧૨૩)

Satsang ane bhajan vinā vyartha kāḷ nirgamavo nahī. Āḷas tathā pramād vagereno hammeshā parityāg karavo. (123)

One should not let time pass wastefully without satsang or devotion. One should always give up laziness and negligence. (123)

सत्संग एवं भजन के बिना व्यर्थ समय व्यतीत न करें। आलस्य एवं प्रमाद आदि का सदैव परित्याग करें। (१२३)

सत्संग आणि भजनाशिवाय व्यर्थ काळ व्यतीत करू नये. आळस आणि प्रमाद वगैरेचा सदैव परित्याग करावा. (123)

ਸਤਿਸੰਗ ਅਤੇ ਭਜਨ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਵਿਅਰਥ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤ ਨਾ ਕਰੋ। ਆਲਸ ਅਤੇ ਬੇਪਰਵਾਹੀ (ਸਰੂਰ) ਆਦਿ ਦਾ ਸਦਾ ਲਈ ਤਿਆਗ ਕਰੋ। (123)

124

कुर्याद्धि भजनं कुर्वन् क्रिया आज्ञाऽनुसारतः।

क्रियाबन्धः क्रियाभारः क्रियामानस्ततो नहि॥१२४॥

કુર્યાદ્ધિ ભજનં કુર્વન્ ક્રિયા આજ્ઞાઽનુસારતઃ।

ક્રિયાબન્ધઃ ક્રિયાભારઃ ક્રિયામાનસ્તતો નહિ॥૧૨૪॥

Kuryāddhi bhajanam kurvan kriyā āgnā’nusārataha ।

Kriyā-bandhah kriyā-bhārah kriyāmānas-tato na hi ॥124॥

ભજન કરતાં કરતાં ક્રિયા કરવી. આજ્ઞા અનુસારે કરવી. આમ કરવાથી ક્રિયાનું બંધન ન થાય, ક્રિયાનો ભાર ન લાગે અને ક્રિયાનું માન ન આવે. (૧૨૪)

Bhajan karatā karatā kriyā karavī. Āgnā anusāre karavī. Ām karavāthī kriyānu bandhan na thāy, kriyāno bhār na lāge ane kriyānu mān na āve. (124)

One should perform tasks while engaging in devotion and according to āgnā. By doing so, one will not become attached to one’s actions, be burdened by them or develop ego because of them. (124)

भजन करते हुए क्रिया करें। आज्ञा के अनुसार क्रिया-प्रवृत्ति करें। इससे क्रिया बंधनकारक नहीं होती, क्रिया भाररूप नहीं लगती तथा क्रिया करने पर भी अभिमान नहीं आता। (१२४)

भजन करता करता कर्म करावे, आज्ञेनुसार करावे. असे केल्याने कर्माचे बंधन होत नाही, कर्माचे ओझे जाणवत नाही आणि कर्माचा अभिमान येत नाही. (124)

ਭਜਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਰਤ ਕਰੋ। ਆਗਿਆ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਕਿਰਤ ਕਰੋ। ਇਸ ਨਾਲ ਕਿਰਿਆ ਬੰਧਨਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਕਿਰਿਆ ਭਾਰ (ਬੋਝ) ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਅਤੇ ਕਿਰਤ ਕਰਨ ’ਤੇ ਵੀ ਹੰਕਾਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। (124)

125

सेवया कथया स्मृत्या ध्यानेन पठनादिभिः।

सुफलं समयं कुर्याद् भगवत्कीर्तनादिभिः॥१२५॥

સેવયા કથયા સ્મૃત્યા ધ્યાનેન પઠનાદિભિઃ।

સુફલં સમયં કુર્યાદ્ ભગવત્કીર્તનાદિભિઃ॥૧૨૫॥

Sevayā kathayā smṛutyā dhyānena paṭhanādibhihi ।

Sufalam samayam kuryād Bhagavat-kīrtanādibhihi ॥125॥

સેવા, કથા, સ્મરણ, ધ્યાન, પઠનાદિ તથા ભગવત્કીર્તન વગેરેથી સમયને સુફળ કરવો. (૧૨૫)

Sevā, kathā, smaraṇ, dhyān, paṭhanādi tathā bhagwat-kīrtan vagerethī samayne sufaḷ karavo. (125)

One should fruitfully use time by performing sevā, listening to discourses, smruti, meditating, studying, singing kirtans of Bhagwan and engaging in other such activities. (125)

सेवा, कथा, स्मरण, ध्यान, पठन आदि तथा भगवत्कीर्तन इत्यादि से समय को सुफल करें। (१२५)

सेवा, कथा, स्मरण, ध्यान, पठनादी तथा भगवत्कीर्तन वगैरेने वेळ सुफळ करावा. (125)

ਸੇਵਾ, ਕਥਾ, ਸਿਮਰਨ, ਧਿਆਨ, ਅਧਿਐਨ ਆਦਿ ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਕੀਰਤਨ ਆਦਿ ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਸਫਲ ਕਰੋ। (125)

126

स्वदुर्गुणान् अपाकर्तुं संप्राप्तुं सद्‌गुणांस्तथा।

सत्सङ्गाऽऽश्रयणं कार्यं स्वस्य परममुक्तये॥१२६॥

સ્વદુર્ગુણાન્ અપાકર્તું સંપ્રાપ્તું સદ્‌ગુણાંસ્તથા।

સત્સઙ્ગાઽઽશ્રયણં કાર્યં સ્વસ્ય પરમમુક્તયે॥૧૨૬॥

Sva-dur-guṇān apā-kartum sam-prāptum sad-guṇāns-tathā ।

Satsangā’shrayaṇam kāryam svasya parama-muktaye ॥126॥

સત્સંગનો આશરો પોતાના દુર્ગુણોને ટાળવા, સદ્‌ગુણોને પ્રાપ્ત કરવા અને પોતાના પરમ કલ્યાણ માટે કરવો. (૧૨૬)

Satsangno āsharo potānā durguṇone ṭāḷavā, sadguṇone prāpt karavā ane potānā param kalyāṇ māṭe karavo. (126)

One should take the refuge of satsang to rid oneself of flaws, acquire virtues and attain ultimate moksha. (126)

सत्संग का आश्रय अपने दुर्गुणों को दूर करने, सद्‌गुणों को प्राप्त करने एवं अपने परम कल्याण के लिए करें। (१२६)

सत्संगाचा आश्रय स्वतःच्या दुर्गुणांना टाळण्यासाठी, सद्गुणांच्या प्राप्तीसाठी आणि स्वतःच्या परम कल्याणासाठी करावा. (126)

ਸਤਿਸੰਗ ਦਾ ਆਸਰਾ ਆਪਣੇ ਔਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ, ਚੰਗੇ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਰਮ ਕਲਿਆਣ ਲਈ ਲਓ। (126)

127

प्रसन्नतां समावाप्तुं स्वामिनारायणप्रभोः।

गुणातीतगुरूणां च सत्सङ्गमाश्रयेत् सदा॥१२७॥

પ્રસન્નતાં સમાવાપ્તું સ્વામિનારાયણપ્રભોઃ।

ગુણાતીતગુરૂણાં ચ સત્સઙ્ગમાશ્રયેત્ સદા॥૧૨૭॥

Prasannatām samāvāptum Swāminārāyaṇa-Prabhoho ।

Guṇātīta-gurūṇām cha satsangam āshrayet sadā ॥127॥

સ્વામિનારાયણ ભગવાન તથા ગુણાતીત ગુરુઓની પ્રસન્નતા પ્રાપ્ત કરવા સદા સત્સંગનો આશરો કરવો. (૧૨૭)

Swāminārāyaṇ Bhagwān tathā guṇātīt guruonī prasannatā prāpt karavā sadā satsangno āsharo karavo. (127)

One should forever take the refuge of satsang to attain the pleasure of Swaminarayan Bhagwan and the Gunatit gurus. (127)

भगवान श्रीस्वामिनारायण तथा गुणातीत गुरुओं की प्रसन्नता प्राप्त करने के लिए सदैव सत्संग का आश्रय करें। (१२७)

स्वामिनारायण भगवान आणि गुणातीत गुरूंची प्रसन्नता प्राप्त करण्यासाठी सदैव सत्संगाचा आश्रय करावा. (127)

ਭਗਵਾਨ ਸ਼੍ਰੀਸੁਆਮੀਨਾਰਾਇਣ ਅਤੇ ਗੁਣਾਤੀਤ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਦਾ ਸਤਿਸੰਗ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲਓ। (127)

128

अहो इहैव नः प्राप्तावक्षरपुरुषोत्तमौ।

तत्प्राप्तिगौरवान्नित्यं सत्सङ्गानन्दमाप्नुयात्॥१२८॥

અહો ઇહૈવ નઃ પ્રાપ્તાવક્ષરપુરુષોત્તમૌ।

તત્પ્રાપ્તિગૌરવાન્નિત્યં સત્સઙ્ગાનન્દમાપ્નુયાત્॥૧૨૮॥

Aho ihaiva nah prāptāv-Akṣhara-Puruṣhottamau ।

Tat-prāpti-gauravān-nityam satsang-ānandam āpnuyāt ॥128॥

અહો! આપણને અક્ષર અને પુરુષોત્તમ બંને અહીં જ મળ્યા છે. તેમની પ્રાપ્તિના કેફથી સત્સંગના આનંદને સદાય માણવો. (૧૨૮)

Aho! Āpaṇne Akṣhar ane Puruṣhottam banne ahī ja maḷyā chhe. Temanī prāptinā kefthī satsangnā ānandne sadāy māṇavo. (128)

O! We have attained both Akshar and Purushottam here [in this life]. With the joy of having attained them, one should always relish the bliss of satsang. (128)

अहो! हमें तो अक्षर एवं पुरुषोत्तम दोनों यहीं मिले हैं। उनकी प्राप्ति के उल्लास से सत्संग के आनंद का सदैव अनुभव करें। (१२८)

अहो! आपल्याला अक्षर आणि पुरुषोत्तम दोन्ही येथेच मिळाले आहेत. त्यांच्या प्राप्तीच्या कैफाने सत्संगाचा आनंद सदैव मानावा. (128)

ਅਹੋ (ਹਾਂ ਜੀ) ! ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਅਕਸ਼ਰ ਅਤੇ ਪੁਰਸ਼ੋਤਮ ਦੋਨੋਂ ਇੱਥੇ ਮਿਲੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੇ ਖੁਮਾਰ (ਉਲਾਸ) ਨਾਲ ਸਤਿਸੰਗ ਦੇ ਆਨੰਦ ਦਾ ਸਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰੋ। (128)

129

सेवाभक्तिकथाध्यानतपोयात्रादि साधनम्।

मानतो दम्भतो नैव कार्यं नैवेर्ष्यया तथा॥१२९॥

સેવાભક્તિકથાધ્યાનતપોયાત્રાદિ સાધનમ્।

માનતો દમ્ભતો નૈવ કાર્યં નૈવેર્ષ્યયા તથા॥૧૨૯॥

Sevā-bhakti-kathā-dhyāna-tapo-yātrādi sādhanam ।

Mānato dambhato naiva kāryam naiverṣhyayā tathā ॥129॥

સેવા, ભક્તિ, કથા, ધ્યાન, તપ તથા યાત્રા ઇત્યાદિ સાધન કરીએ તે માને કરીને, દંભે કરીને, ઈર્ષ્યાએ કરીને, સ્પર્ધાએ કરીને, દ્વેષે કરીને કે પછી લૌકિક ફળની ઇચ્છાથી ન જ કરવું. પરંતુ શ્રદ્ધાએ સહિત, શુદ્ધભાવથી અને ભગવાનને રાજી કરવાની ભાવનાથી કરવું. (૧૨૯-૧૩૦)

Sevā, bhakti, kathā, dhyān, tap tathā yātrā ityādi sādhan karīe te māne karīne, dambhe karīne, īrṣhyāe karīne, spardhāe karīne, dveṣhe karīne ke pachhī laukik faḷnī ichchhāthī na ja karavu. Parantu shraddhāe sahit, shuddha-bhāvthī ane Bhagwānne rājī karavānī bhāvanāthī karavu. (129-130)

One should never perform sevā, devotion, discourses, meditation, austerities, pilgrimages and other endeavors out of vanity, pretense, jealousy, competition, enmity or for the attainment of worldly fruits. However, they should be performed with faith, pure intentions and the wish to please Bhagwan. (129–130)

सेवा, भक्ति, कथा, ध्यान, तप तथा यात्रा इत्यादि साधन अभिमान, दंभ, ईर्ष्या, स्पर्धा एवं द्वेष से या लौकिक फल की इच्छा से कदापि न करें, परंतु श्रद्धा के साथ, शुद्धभाव से तथा भगवान की प्रसन्नता-प्राप्ति के लिए करें। (१२९-१३०)

सेवा, भक्ती, कथा, ध्यान, तप तथा यात्रा इत्यादी साधन करावे ते मान, दंभ, ईर्ष्या, स्पर्धा, द्वेषाने किंवा लौकिक फळाच्या इच्छेने करूच नये. परंतु श्रद्धेने, शुद्धभावाने आणि भगवंतांना प्रसन्न करण्याच्या भावाने करावे. (129-130)

ਸੇਵਾ, ਭਗਤੀ, ਕਥਾ, ਧਿਆਨ, ਤਪ ਅਤੇ ਯਾਤਰਾ ਆਦਿ ਸਾਧਨ ਮਾਣ, ਹੰਕਾਰ, ਈਰਖਾ, ਮੁਕਾਬਲਾ ਅਤੇ ਦਵੇਸ਼ (ਦੁਸ਼ਮਣੀ) ਨਾਲ ਜਾਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਫਲ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰੋ। ਪਰ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਨਾਲ, ਸ਼ੁੱਧ ਭਾਵ ਨਾਲ ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ-ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਕਰੋ। (129-130)

130

स्पर्धया द्वेषतो नैव न लौकिकफलेच्छया।

श्रद्धया शुद्धभावेन कार्यं प्रसन्नताधिया॥१३०॥

સ્પર્ધયા દ્વેષતો નૈવ ન લૌકિકફલેચ્છયા।

શ્રદ્ધયા શુદ્ધભાવેન કાર્યં પ્રસન્નતાધિયા॥૧૩૦॥

Spardhayā dveṣhato naiva na laukika-falechchhayā ।

Shraddhayā shuddha-bhāven kāryam prasannatā-dhiyā ॥130॥

સેવા, ભક્તિ, કથા, ધ્યાન, તપ તથા યાત્રા ઇત્યાદિ સાધન કરીએ તે માને કરીને, દંભે કરીને, ઈર્ષ્યાએ કરીને, સ્પર્ધાએ કરીને, દ્વેષે કરીને કે પછી લૌકિક ફળની ઇચ્છાથી ન જ કરવું. પરંતુ શ્રદ્ધાએ સહિત, શુદ્ધભાવથી અને ભગવાનને રાજી કરવાની ભાવનાથી કરવું. (૧૨૯-૧૩૦)

Sevā, bhakti, kathā, dhyān, tap tathā yātrā ityādi sādhan karīe te māne karīne, dambhe karīne, īrṣhyāe karīne, spardhāe karīne, dveṣhe karīne ke pachhī laukik faḷnī ichchhāthī na ja karavu. Parantu shraddhāe sahit, shuddha-bhāvthī ane Bhagwānne rājī karavānī bhāvanāthī karavu. (129-130)

One should never perform sevā, devotion, discourses, meditation, austerities, pilgrimages and other endeavors out of vanity, pretense, jealousy, competition, enmity or for the attainment of worldly fruits. However, they should be performed with faith, pure intentions and the wish to please Bhagwan. (129–130)

सेवा, भक्ति, कथा, ध्यान, तप तथा यात्रा इत्यादि साधन अभिमान, दंभ, ईर्ष्या, स्पर्धा एवं द्वेष से या लौकिक फल की इच्छा से कदापि न करें, परंतु श्रद्धा के साथ, शुद्धभाव से तथा भगवान की प्रसन्नता-प्राप्ति के लिए करें। (१२९-१३०)

सेवा, भक्ती, कथा, ध्यान, तप तथा यात्रा इत्यादी साधन करावे ते मान, दंभ, ईर्ष्या, स्पर्धा, द्वेषाने किंवा लौकिक फळाच्या इच्छेने करूच नये. परंतु श्रद्धेने, शुद्धभावाने आणि भगवंतांना प्रसन्न करण्याच्या भावाने करावे. (129-130)

ਸੇਵਾ, ਭਗਤੀ, ਕਥਾ, ਧਿਆਨ, ਤਪ ਅਤੇ ਯਾਤਰਾ ਆਦਿ ਸਾਧਨ ਮਾਣ, ਹੰਕਾਰ, ਈਰਖਾ, ਮੁਕਾਬਲਾ ਅਤੇ ਦਵੇਸ਼ (ਦੁਸ਼ਮਣੀ) ਨਾਲ ਜਾਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਫਲ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰੋ। ਪਰ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਨਾਲ, ਸ਼ੁੱਧ ਭਾਵ ਨਾਲ ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ-ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਕਰੋ। (129-130)

OPTIONS

Display

Audio

॥ સત્સંગદીક્ષા ॥