પુરુષોત્તમ પ્રકાશ
પ્રકારઃ ૯
દોહા
પછી મુક્તને આપી આગન્યા, તમે ફરો દેશ પ્રદેશ ।
જેમ કહ્યું તેમ વર્તજો, રાખજો સાધુનો વેષ ॥૧॥
પછી મુનિ પરવર્યા,1 જેમ હાલ્યાં હુડિયાં વા’ણ ।
ભારે વા’ણને ભરવા, સહુ સજ્જ થયા છે સુજાણ ॥૨॥
પછી પોતે પ્રભુજીએ, ઉર વિચારિયું એમ ।
બહુ જીવ જેમ ઉદ્ધરે, મારે કરવું તર્ત તેમ ॥૩॥
બંધાવું બહુ પેરે કરી, સુંદર સદાવરત2 ।
જે જમે અન્ન અમતણું, તે પામે પરમ ગતિ તરત ॥૪॥
ચોપાઈ
એમ કૈ’ બંધાવ્યાં અન્નક્ષેત્ર રે, જમે જન અન્ન પવિત્ર રે ।
ઝાઝે હેતે જનને જમાડે રે, કરી વાત આનંદ પમાડે રે ॥૫॥
સુણી વાત રળિયાત થાય રે, પછી સમજી રહે સત્સંગ માંય રે ।
એમ સદાવ્રત બાંધ્યાં બહુ રે, તેહ ગામ તણાં નામ કહું રે ॥૬॥
લોઝ માંગરોલ અગત્રાઈ રે, સદાવ્રત માણાવદ્ર માંઈ રે ।
મેઘપુર ધોરાજી સાંકળી રે, અન્ન આપે ભાડેરમાં વળી રે ॥૭॥
જામવાળી ને નવેનગરે3 રે, બ્રાહ્મણ ભેખ ત્યાં ભોજન કરે રે ।
ફણેણી ને જાણો જેતપર રે, જમે જન સરધાર સુંદર રે ॥૮॥
કોટડું ગઢડું કારિયાણી રે, જમી બોલે જે જે જન વાણી રે ।
માણેકવાડે ને મેથાણ માંઈ રે, જેતલપુર શ્રીનગર ત્યાંઈ રે ॥૯॥
એહ આદિ ગામે આપે અન્ન રે, જેહ જમે તે થાય પાવન રે ।
તેણે તજે બીજું ભજે શ્યામ રે, તન મૂકે પામે પર્મ ધામ રે ॥૧૦॥
એમ અનેક જીવ ઉદ્ધાર્યા રે, ભય ટાળી ભવજળ તાર્યા રે ।
તોયે ન માન્યું નાથનું મન રે, કર્યા જન તારવા જગન રે ॥૧૧॥
જાણ્યું જગ્નમાં જમશે જે અન્ન રે, જાશે ધામે તે થાશે પાવન રે ।
એમ જગ્ન કર્યા બહુ જાગે રે, જમ્યા દ્વિજ અતિ અનુરાગે રે ॥૧૨॥
ક્ષત્રી વૈશ્ય ને શુદ્ર વળી રે, જમ્યા બહુ જન એ આદિ મળી રે ।
લેખું4 ન થાય લાખ હજારે રે, એમ જમાડ્યા જગ આધારે રે ॥૧૩॥
જે જે જમ્યા એ જગનનું અન્ન રે, પામ્યા પરમ પ્રાપ્તિ પાવન રે ।
એમ વે’તી કીધી છે જો વાટ5 રે, બ્રહ્મમોહોલ માંહી જાવા માટ રે ॥૧૪॥
જે જે જીવ પામિયા સંબંધ રે, તેના છોડાવિયા ભવ બંધ રે ।
આપ પ્રતાપે અક્ષરધામે રે, સહુને પો’ચાડિયા ઘનશ્યામે રે ॥૧૫॥
કેના જોયા નહિ ગુહ્ના વાંક રે, એવો આજ વાળ્યો6 આડો આંક રે ।
આ સમામાં જેનો અવતાર રે, તેના ભાગ્ય તણો નહિ પાર રે ॥૧૬॥
ત્યાગે કરી તપી ખપી જાય રે, તોયે પણ એ ધામે ન જવાય રે ।
સર્વે પાર છે સુખની સીમા રે, જન સે’જે સે’જે જાય તેમાં રે ॥૧૭॥
સે’જે સે’જે આપે છે આનંદ રે, સમરથ સ્વામી સહજાનંદ રે ।
સિંધુ પર્યંત ભૂમિના વાસી રે, સહુ થયા એ ધામના નિવાસી રે ॥૧૮॥
એવો પ્રગટાવ્યો પોતે પ્રતાપ રે, તેણે ઉદ્ધારિયા જન આપ રે ।
એવાં કર્યાં અલૌકિક કાજ રે, તોયે રીઝ્યા નહિ મહારાજ રે ॥૧૯॥
જાણે હજીયે કાંયે ન કીધું રે, મને સેવીને સુખ ન લીધું રે ।
પામે સુખ મારી પૂજા કરી રે, અશન વસન ભૂષણે ભાવ ભરી રે ॥૨૦॥
ઇતિ શ્રી સહજાનંદ સ્વામી ચરણ કમલ સેવક નિષ્કુળાનંદ મુનિ વિરચિતે પુરુષોત્તમપ્રકાશ મધ્યે નવમઃ પ્રકારઃ ॥૯॥
Purushottam Prakash
Prakar - 9
Dohā
Pachhi muktane āpi āganyā, tame faro desha pradesha.
Jema kahyu tema vartajo, rākhajo sādhuno vesha... 1
Then Shri Hari commanded his sadhus to travel far and wide and told them to abide by the rules he revealed to them while keeping the characteristics of sadhus... 1
Pachhi muni paravaryā, jema hālyā hudiyā vā’na.
Bhāre vā’nane bharavā, sahu sajja thayā chhe sujāna... 2
Then the sadhus started walking like empty ships embarking. The wise sadhus prepared to fill the ships completely.... 2
Pachhi pote prabhujie, ura vichāriyu ema.
Bahu jiva jema uddhare, māre karavu tarta tema... 3
Then Shri Hari himself thought that he should immediately do that which would uplift many jivas... 3
Bandhāvu bahu pere kari, sundara sadāvarata.
Je jame anna amatanu, te pāme parama gati tarata... 4
Let me start nice almshouses in many places. Whoever eats the food from these will attain Akshardham quickly... 4
Chopāi
Ema kai’ bandhāvyā anna-kshetra re, jame jana anna pavitra re.
Jhājhe hete janane jamāde re, kari vāta ānanda pamāde re... 5
In that way, Maharaj set up many almshouses where people ate consecrated food. Maharaj fed the people with love and spoke to them to spark happiness... 5
Suni vāta radiyāta thāyare, pachhi samaji rahe satsanga māya re.
Ema sadāvrata bāndhyā bahu re, teha gāma tanā nāma kahu re... 6
By listening to Maharaj, they became joyful, gained a clear understanding, and remained in satsang. In this way, Maharaj built many almshouses. I will reveal the names of the villages... 6
Lojha Māngarola Agatrāi re, sadāvrata Mānāvadra māi re.
Meghapura Dhorāji Sānkali re, anna āpe Bhāreramā vali re... 7
In Loj, Māngrol, Agatrāy, Mānāvadar, Meghpur, Dhorāji, Sānkali, and Bhāder, Maharaj built almshouses and gave food to the hungry... 7
Jāmavāli ne Navenagare re, brāhmana bhekha tyā bhojana kare re.
Faneni ne jāno Jetapara re, jame jana Saradhāra sundara re..8
In Jamvali, Navānagar (Jāmnagar), Faneni, Jetpur, and Saradhār, brāhmins and sannyāsis ate food... 8
Kotadu Gadhadu Kāriyāni re, jami bole je je jana vāni re.
Mānekavāde ne Methāna māi re, Jetalapura Shrinagara tyāi re... 9
In Kotadu, Gadhadā, Kāriyāni, Mānekvad, Methān, Jetalpur, and Shrinagar (Amdāvād) - whatever a person asked for, he was fed... 9
Eha ādi gāme āpe anna re, jeha jame te thāya pāvana re.
Tene taje biju bhaje shyāma re, tana muke pāme parma dhāma re... 10
In these and other towns, Maharaj gave food and whoever ate the food became pious. Then, they became detached to everything and worshiped Maharaj. Moreover, they attained Akshardham when they left their physical body... 10
Ema aneka jiva uddhāryā re, bhaya tāli bhavajala tāryā re.
Toye na mānyu nāthanu mana re, karyā jana tāravā jagana re... 11
In this way, countless jivas were liberated from the ocean of death by removing their fear of it. Despite this, Maharaj was not satisfied, so started performing yagnas... 11
Jānyu jagnamā jamashe je anna re, jāshe dhāme te thāshe pāvana re.
Ema jagna karyā bahu jāge re, jamyā dvija ati anurāge re... 12
Shri Hari thought that whoever eats at these yagnas will go to Akshardham. He performed yagnas in many places, where brāhmins ate with great affection... 12
Kshatri vaishya ne shudra vali re, jamyā bahu jana e ādi mali re.
Lekhu na thāya lākha hajāre re, ema jamādyā jaga ādhāre re... 13
Kshatriyas, vaishyas, shudras, and many others came together and ate. Hundreds and thousands of people – a countless figure. Shri Hari, the supporter of the world, fed everyone in this way... 13
Je je jamyā e jagananu anna re, pāmyā parama prāpti pāvana re.
Ema ve’ti kidhi chhe jo vāta re, brahma-mohola māhi jāvā māta re... 14
Whoever ate food from the yagnas attained the supreme Akshardham. In that way, Maharaj opened the road that lead to Akshardham... 14
Je je jiva pāmiyā sambandha re, tenā chodāviyā bhava bandha re.
Āpa pratāpe Aksharadhāme re, sahune po’chādiyā Ghanshyame re... 15
Whichever jivas came into contact with Maharaj, their worldly ties were broken. With his power, Maharaj sent them to Akshardham... 15
Kenā joyā nahi guhnā vānka re, evo āja vālyo ādo ānka re.
Ā samāmā jeno avatāra re, tenā bhāgya tano nahi pāra re... 16
Maharaj did not looke anyone’s faults by showing a great amount of compassion. The fortune of those who have been born in this period is limitless... 16
Tyāge kari tapi khapi jāya re, toye pana e dhāme na javāya re.
Sarve pāra chhe sukhani simā re, jana se’je se’je jāya temā re... 17
Even if one wears out their body and life by extreme renunciation or austerities, they still would not be able to attain Akshardham. Devotees easily attain this Akshardham where the happiness is beyond any happiness known... 17
Se’je se’je āpe chhe ānanda re, samaratha Swami Sahajānanda re.
Sindhu paryanta bhuminā vāsi re, sahu thayā e dhāmanā nivāsi re... 18
The all-powerful Sahajanand Swami gives his bliss easily. Jivas from the land to the sea have become residents of Akshardham... 18
Evo pragatāvyo pote pratāpa re, tene uddhāriyā jana āpa re.
Evā karyā alaukika kāja re, toye rijhyā nahi Mahārāja re... 19
Shriji Maharaj show such powers with which he liberated many jivas. He completed unique tasks like this; however, he still was not satisfied... 19
Jāne hajiye kāye na kidhu re, mane sevine sukha na lidhu re.
Pāme sukha māri pujā kari re, ashana vasana bhushane bhāva bhari re... 20
Maharaj thought he still has done nothing; and the jivas have not attained happiness by serving me. They’ll attain bliss through performing my puja; they will lovingly do this with food, clothes and ornaments... 20
Iti Shri Sahajānanda Swami charana-kamala sevaka Nishkulananda Muni virachite Purushottama-Prakāsha madhye navamah prakārah... 9
