સ્નેહગીતા
કડવું ૧૫
અબળાનો આશય અલબેલે ઓળખીજી, વિયોગે વનિતા દીઠી અતિશય દુઃખીજી ।
પ્રમદાના પ્રાણ નહિ રહે મુજ પખીજી, કહું એને કાંઈક ધીરજ ધારે સખીજી ॥૧॥
ધીરજ ધારો કૃષ્ણ કહે, સહુ દેખતાં મ કરો શોર1 ।
હેત રાખો હૈયા માંહે, બા’રે મ કરો બકોર ॥૨॥
મારે તમારે પ્રીત છે તે, છાનિ છપાડિને રાખિયે ।
લાજ જાય ને હાંસી થાયે, એવું ભેદ2 વિના કેમ ભાખીએ ॥૩॥
લોક મુજને એમ લેખે,3 છે બ્રહ્મચારી ભગવાન ।
આજ લાજ તે ખોઈ ખરી, મારું માડિયું4 તમે માન ॥૪॥
તમ સાથે મ સ્નેહ કીધો, તે તો હળવું થાવા હે સખી ।
પણ સ્ત્રી હોય આપ સ્વારથી, એમ સર્વે શાસ્ત્રમાં લખી ॥૫॥
પ્રીતનું આજ ફળ પ્રગટ્યું, મને છાનાને છતો5 કર્યો ।
સ્નેહ કરતાં તમ સાથે, અંતે અર્થ6 એ નીસર્યો ॥૬॥
હજી કહું છું જે કેણ7 માનો, અને જાઓ વળી ઘેર જુવતી ।
એક વાર આપણ મળશું, હૃદે રાખજો સ્નેહ સતી ॥૭॥
એમ ધીરજ દીધી વાત કીધી, તમે પ્યારી છો મને પ્રાણથી ।
તમ વિના ત્રિલોકમાંહિ, વા’લું તે મને કોઈ નથી ॥૮॥
હું તો વશ છઉં હેતને, સાચું કહું છું સુંદરી ।
હું છઉં જેનો તે છે મારે, એ તો વાત અંતે છે ખરી ॥૯॥
પ્રેમની દોરિયે પ્રમદા, હું તો બંધાણો બેઉ હાથજી ।
એમ કહિને ચાલિયા, નિષ્કુળાનંદનો નાથજી ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૫॥