સ્નેહગીતા
કડવું ૨૬
એહ જો આજ્ઞા ઉદ્ધવે શિર ધરીજી, જેવી શ્રીમુખે કહિ છે જો શ્રીહરિજી ।
પછી વ્રજ જાવાને અર્થે રથ આણ્યો જોતરીજી, તૈયેં ઊઠિયા ઉદ્ધવજી વંદના કરીજી ॥૧॥
કરી વંદના ઊઠ્યા ઉદ્ધવ, કર જોડી ઊભા વળી આગળે ।
કૃષ્ણે કહ્યું તે કરવું ખરું, પણ અળગે ગયે અંતર જળે ॥૨॥
શીશ નમાવીને શીખ1 માગી, જુતો2 રથ ઉપર બેઠા જઈ ।
ત્યારે કૃષ્ણ કહે સુણો ઉદ્ધવ, એક સંદેશો કહું તે સઈ ॥૩॥
નંદ જશોદાને ઝાઝા ઝાઝા, પ્રણામ કે’જો પાયે પડી ।
એહના ગુણ ઓશિંગણ3 અમે, થઈ ન શકિયા એક ઘડી ॥૪॥
બહુપેરે એણે બેઉ જણે, ઘણું ઘણું કરી જો જતનને ।
અર્ધ ઘડી અળગો ન મૂકતાં, જેમ રંક જાળવે રતનને ॥૫॥
અસનપણે અમે હતા અટારા,4 નિત્ય રાવ5 નવલી લાવતા ।
તોયે અમને કાંઈ ન કહ્યું એણે, સામું સ્નેહ કરીને બોલાવતા ॥૬॥
વળી ગોળી ઢોળી મહી પીતા, ખાતા મનમાન્યું માખણજી ।
અચપળાઈ6 અમે એવી કરતા, તોયે ન આણ્યો એણે અવગુણજી ॥૭॥
એહ માત પિતાની મોટપ, મુખે ઉદ્ધવ કહ્યે નથી આવતી ।
અમે ન થઈ સેવા એહની, એ તો અમને ખટકે છે અતિ ॥૮॥
તેને લળી લળી તમે પાય લાગી, વળી ચરણમાં શીશ ધરજો ।
પછી ગોપીજનને અમારા, ઘણા ઘણા પ્રણામ કરજો ॥૯॥
શીશ નમાવી વળી સર્વેને, કે’જો પ્રણામ વ્રજ સાથને ।
કુશળ છે ને કુશળ પુછ્યું, નિષ્કુળાનંદના નાથને ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૬॥