સ્નેહગીતા

કડવું ૩૪

ઉદ્ધવજી એહની વાત કહું કથીજી, કોઈ રીતે કૃષ્ણમાંહિ જો કાચું નથીજી ।

અમે તો વિચાર્યું અમારા મનથીજી, અર્થ સારી ગયા એહ આપ સ્વારથીજી ॥૧॥

અર્થ સારી અલબેલડો, અળગા જાઈને એહ રહ્યા ।

વિયોગે અમે વિલખી વિલખી, શરીરના સુખથી ગયા ॥૨॥

જેમ પુષ્પની વાસ લઈ વેગળો, અલિ¹ ઊડીને આઘો ફરે ।

જમ ફળ ખાઈ ખગ તજે તરુ, તેમ કૃષ્ણજી પણ એમ કરે ॥૩॥

દાહક² વનને જેમ મૃગ મેલે, વિન તેજ રાજન રૈયત³ તજે ।

જેમ નિર્ધન પુરુષ પરહરે પુંશ્ચલી,⁴ એમ અમને તજ્યાં બાંધી ધ્વજે ॥૪॥

જેમ સૂકા સરને⁵ પરહરીને, મેલીને જાય છે મરાલ⁶ ।

જેમ ભીક્ષા લઈને તજે ભુવન ભીક્ષુ, એવો નેહ કરે નંદલાલ ॥૫॥

વિદ્યાર્થી જેમ વિદ્યા ભણીને, વળી તજે છે વિદ્યાવાનજી⁷ ।

જેમ દક્ષિણા લઈ યજમાન તજે, તેમ કરે છે એહ કાનજી ॥૬॥

એમ અમને પરહર્યાં, અલબેલે ઉદ્ધવ આજ રે ।

અમારું સુખ રાખ્યું અધૂરું, એણે સાર્યું એનું કાજ રે ॥૭॥

હવે છેટે રહી છેદે છે છાતી, દૂર રહીને દિયે છે દુઃખજી ।

પ્રીત કરી પ્રાણ હરિ મેલ્યા, પછી શાનું રહે હવે સુખજી ॥૮॥

સુતાં બેઠાં સ્નેહ સાલે, પળે પળે પિંડ ઘણું પરજળે⁸ ।

ઉદ્ધવજી અંતરની વાતો, તે બા’રે બીજું કોણ કળે ॥૯॥

ભરી કસી બાણ ભીંતરે, માર્યાં છે એણે મર્મનાં ।

નિષ્કુળાનંદના નાથે અમને, ટાળ્યાં લોક કુળ ધર્મનાં ॥૧૦॥ કડવું ॥૩૪॥