સ્નેહગીતા
કડવું ૯
સ્નેહ સાંકળે પલાંણી1 છે પ્રમદાજી, તેહને અંતરે નહિ કોઈ આપદાજી ।
સ્નેહે શ્યામળીયા સંગે ડોલી સદાજી, હળી મળી હરિશું રહી અતિ મન મુદાજી2 ॥૧॥
મુદા સદાયે મનમાંયે, જાયે અહરનિશ રાણીપ3 રે ।
રંગ રાતી મન માતી,4 ગાતી ગોવિંદ ગુણ ઘરે ઘરે ॥૨॥
વળી વન વાટે ઘરે ઘાટે, દિયે દયાળુ દરશન દાન ।
નાથ નીરખી હૈયે હરખી, વળી રહે મને ગુલતાન5 ॥૩॥
હરતાં ફરતાં કામ કરતાં, હરિ અચાનક આવી મળે ।
મગન રે’તાં સુખ લેતાં, એમ પ્રેમ આનંદમાં દિન પળે6 ॥૪॥
હસતાં રમતાં જોડે જમતાં, વળી વીતે ઘડી ઘણું સુખની ।
પળે પળે પ્રેમ પ્રગટે, જોતાં શોભા શ્રીહરિ મુખની ॥૫॥
હાસ વિલાસ હરિની સાથે, વળી કે’વું સુણવું તે કાનને ।
તાળી વળી લેવી તેહશું, ત્રોડવું હરિશું તાનને ॥૬॥
રાત દિવસ વીતે રંગે, વળી અંગે આનંદ અતિ ઘણું ।
સંસાર સુખની ભૂખ ભાગી, જોતાં મુખ જીવનતણું ॥૭॥
વિયોગની વળી વાતને, કોયે સ્વપ્ને પણ સમઝે નહિ ।
એહ રીતે પ્રીત વાધી, સ્નેહની અતિશે સહિ ॥૮॥
પ્રીતની રીતને પરખવા, એક સમયને વિષે શ્રીહરિ ।
મથુરા જાવાનું મન કીઘું, ઇચ્છા એવી ઉરમાં ધરી ॥૯॥
ઘણા દિવસ ગોપી સંગે, રંગે રમિયા રસબસશું ।
નિષ્કુળાનંદ સ્નેહ જોવા, વા’લો કે’ વેગળા વસશું ॥૧૦॥ કડવું ॥૯॥