સ્નેહગીતા

કડવું ૨૫

અંતરજામીએ અંતરની જાણીજી, ઉદ્ધવ પ્રત્યે ઉચ્ચરિયા વાણીજી ।

સુણો શુભમતિ વાત ચિત્ત આણીજી, પ્રેમવશ પ્રમદા અમે ચાલ્યે અકળાણીજી ॥૧॥

અકળાણી અતિ અમ કાજે, વળી પ્રાણ ગતવત થઈ પડી ।

તે મુજ વિના એ માનિનીને, કેમ નિગમતી હશે ઘડી ॥૨॥

એટલા માટે ઉદ્ધવજી, તમે વ્રજ જઈ કરો વાતડી ।

સમઝાવજો તમે સહુ જનને, વળી રે’જો તિયાં પંચ રાતડી ॥૩॥

અધ્યાત્મ¹ એને જ્ઞાન આપી, સમઝાવજો બહુ પેરજી² ।

એટલો પરમારથ કરો ઉદ્ધવ, તમે મનમાં આણી મે’રજી ॥૪॥

સર્વે પેરે સુજાણ છો, વળી ઘણું કહેવાનું કામ નથી ।

સમાસ કરજો સારી પેરે, કે’જો તત્ત્વને તમે કથી ॥૫॥

જેણી રીતે વળી જુવતી, અતિ સુખ પામે સુંદરી ।

ઉદ્ધવજી જઈ એટલું, વળી આવજો કારજ કરી ॥૬॥

સગુણ³ જાણી એણે સ્નેહ કીધો, નિર્ગુણ⁴ ન જાણ્યો નારીએ ।

તેણે એનું તન તપીયું, એને એમ સમઝાણું સખી સારીએ ॥૭॥

આવ્યા ગયા જાણ્યા અમને, એક પ્રેમના વશમાંય ।

તમો ગયે ગુણ થાશે ઘણો, વળી કસર નહિ રહે કાંય ॥૮॥

અમે ગયાનો અર્થ સરશે, પ્રતીત⁵ પડે છે તમ તણી ।

ઉદ્ધવ એમાં વિલંબ ન કીજે, જાઓ તમે વળી વ્રજ ભણી ॥૯॥

એવી રીતે ઉદ્ધવજીને, હેતેશું તે કહ્યું હરિ ।

નિષ્કુળાનંદના નાથની, પછી આજ્ઞા એહ શિર ધરી ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૫॥