સ્નેહગીતા
કડવું ૩૫
ઉદ્ધવજી એવું હતું એને મનજી, જે કલપાવી કલપાવી1 તજાવશું તનજી ।
તો ઠોરઠોર2 નહોતી કરવી જતનજી, જ્યારે એને આપવો તો અમને આવો દિનજી ॥૧॥
દિન દેવો’તો જો દુઃખનો, વળી વણ મોતે હતાં મારવાં ।
તો અનેક વિઘ્નમાંહિથી અમને, આગે નોતાં ઉગારવાં ॥૨॥
ભયાનક વ્યોમાસુર ભયથી, વળી રાખિયાં રૂડી રીતશું ।
શકટાસુર તૃણાવર્ત તેથી, પહેલાં ઉગારિયાં એને પ્રીતશું ॥૩॥
કેશી વૃષભ અઘાસુરથી, અમને અલબેલે ઉગારિયાં ।
વત્સાસુર બગાસુર બીજાથી, વળી વ્રજનાં વિઘ્ન નિવારિયાં ॥૪॥
વિષ નિરવિષ ઘર વરુણથી, કરી વ્રજવાસીની એણે સાર ।
અમારે કારણે ઉદ્ધવ એણે, દાવાનળ પીધો દોય વાર ॥૫॥
વળી ઇન્દ્ર કોપ્યો વ્રજવાસી ઉપરે, મહાપ્રલયનો મેઘ મેલિયો ।
વીજ ઝભકે નીર ખળકે, વળી અંધકાર અતિશે થયો ॥૬॥
ઘોર ગર્જના સુણી થયાં ઘાંઘાં, જાણ્યું આજ કલ્પાંત3 આવિયો ।
ત્યારે ધરી ગોવર્ધન કર ઉપરે, વ્રજસાથ4 એણે બચાવિયો ॥૭॥
ઉદ્ધવ એણે અમને, અનેક વિઘ્નથી ઉગારિયાં ।
આવું હતું જો મનમાં એને, તો મોર્યે કેમ ન મારિયાં ॥૮॥
નથી ખમાતું ઉદ્ધવ અમે, પીડી પીડી જે લેશે પ્રાણ ।
અંતરની શું કહીએ ઉદ્ધવ, તમે નથી અમારા અજાણ ॥૯॥
કૃષ્ણે કર્યું એવું કોઈ ન કરે, ઉદ્ધવજી કહું અમને ।
નિષ્કુળાનંદના નાથના સખા, છો ત્યારે કહ્યું તમને ॥૧૦॥ કડવું ॥૩૫॥