કીર્તન મુક્તાવલી
સાંચ કો આંચ નહીં આતી
૨-૧૦૪૭: અજાણ્ય
Category: નૃત્ય ગીતો
વિષ્ણુ દેવાય નમઃ, વિષ્ણુ દેવાય નમઃ
વિષ્ણુ દેવાય નમઃ, વિષ્ણુ દેવાય નમઃ
સાંચ કો આંચ નહીં આતી, હરિભક્તો કી લાજ નહીં જાતી,
ભક્ત પ્રહ્લાદ કો મારને વો, અસુર નર ભક્ષક આયે,
શક્તિશાલી શસ્ત્રો કે સંગ વો, કાલ બન કર આયે,
શસ્ત્રો સે મારા, અસ્ત્રો સે મારા,
બાલ ન બાકા કર પાયે અસુર નર, મન હીં મન શરમાયે,
સાંચ કો આંચ નહીં આતી...
ઝહેરીલે સર્પો કો દેખ કે ભક્તને મુહ ન મોડા,
જંગલી હાથી દોડાયે હાય ખુન સે નાતા જોડા,
પા કર મોકા, પહાડ સે ફેંકા,
કર તે રહે ચતુરાઈ દેવને, કી દાનવ કી હસાઈ દેવને,
સાંચ કો આંચ નહીં આતી...
અગ્નિ રક્ષક વસ્ત્ર પહેન હોલીકા કો લે આયે,
આગ કે અંગારે પ્રહ્લાદ કા કુછ ભી ના કર પાયે,
હોલીકા ઝલ ગઈ, ભક્તિ સફલ હુંઈ,
આંચ ના ઉસકો આઈ, જગત મેં સાચી પ્રેમ સગાઈ પ્રભુ સે,
સાંચ કો આંચ નહીં આતી...
ગહેરે સિંધુ મેં ડૂબોયા, બલકે તીલ મેં ડૂબોયા,
દીયા દૂધ ભરા વિષ પ્યાલા જૈસે હો અમૃત કા પ્યાલા,
શસ્ત્ર ઔર સર્પ સે યે તો ના મર પાયા,
જંગલી હાથી આગ સે યે કૈસે બચપાયા,
મારે તો મારે કૈસે જીના મુશ્કિલ કરા ડાલા,
દુહાઈ હો દુહાઈ હો દુહાઈ હો દુહાઈ હો....
હિરણ્યકશિપુ: હે દુષ્ટ લડકે! ક્યા તું મુઝે ઔર મેરી જાતી કો ખતમ કર દેના ચાહતા હૈ. પર ઐસા નહીં હોગા, તીનો લોક કે શાશક મેરા નામ સુનતે હીં થર થર થર કાંપતે હૈ. તો તો તુમ ક્યા ચિઝ હો? વરદાન મૈને પાયા હૈ, ઔર તું કૈસે જિંદા રહેતા હૈ? બોલ, બોલ. તેરી શક્તિ કા મૂલ કહા હૈ? મૈં આજ ઉસે ખતમ કર દેતા હૂં. બોલ!
પ્રહ્લાદ: હે તાત, મેરી ભક્તિ ઔર શ્રદ્ધા કા મૂલ ભગવાન વિષ્ણુ હૈ.
હિરણ્યકશિપુ: કૈસે મગર કૈસે?
પ્રહ્લાદ: આપ મારતે હો તો વો બચાતા હૈ. આપ ગીરાતે હો તો વો ઊઠાતા હૈ. આપ ઝહર દેતે હો તો વો હી અમૃત બનાતા હૈ. મારને વાલે સે બચાનેવાલા બહોત બડા હોતા હૈ. તાત, ઉસકી ઇચ્છા કે બીના એક પત્તા ભી નહીં હિલ સકતા. તો ઉસકે સામને હમ ઔર આપ ક્યા હૈ? કુછ ભી તો નહીં. હમ તો ઉનકે ચરણો કે ધૂલ સમાન હૈ. વો હી સારી દુનિયા કા રખવાલા હૈ.
હિરણ્યકશિપુ: અરે યે સબ લંબી ચૌડી બાતે છોડ ઔર બતા વિષ્ણુ કહા હૈ.
પ્રહ્લાદ: કહા કહા ઢૂંઢો ગે? વો તો હર જગા હૈ. વો તો કણ કણ મેં સમાયા હૈ, તાત.
હિરણ્યકશિપુ: અચ્છા, તો યે સ્તંભ મે ભી હૈ ક્યા?
પ્રહ્લાદ: અવશ્ય, પિતાજી.
હિરણ્યકશિપુ: કહા હૈ? તુઝે દીખાઇ દેતા હૈ?
પ્રહ્લાદ: હા, મુઝે તો બહોત હી અચ્છી તરા દીખાઈ દેતે હૈ વો.
હિરણ્યકશિપુ: મુઝે દીખાઈ નહીં દેતા ઔર તુઝે દીખાઈ દેતા હૈ? મુર્ખ, યે તો આગ સે ઉબલતા હુઆ ખંભા હૈ. વો ઉસ મેં કૈસે રહ સકતા હૈ? અગર ઇસ મેં હૈ તો પકડ લે તેરે વિષ્ણુ કો.
પ્રહ્લાદ: વિષ્ણુ દેવાય નમઃ, વિષ્ણુ દેવાય નમઃ, વિષ્ણુ દેવાય નમઃ, ભગવાન વિષ્ણુ કી જય!
હિરણ્યકશિપુ: અરે યે ખંભા તો તૂટા. અરે અંદર સે યે કૌન નીકલા? ના, ના, ના. મુઝે તો વરદાન હૈ. મુઝે તો વરદાન હૈ. મૈં કભી નહી મર શકતા. મૈં અજય હું. મૈં અમર હું. મુઝે કોઈ નહીં માર શકતા. નહીં! નહી!
Sānch ko ānch nahī ātī
2-1047: unknown
Category: Nrutya Gito
Viṣhṇu devāya namah, Viṣhṇu devāya namah
Viṣhṇu devāya namah, Viṣhṇu devāya namah
Sāncha ko ānch nahī ātī, haribhakto kī lāj nahī jātī,
Bhakta Prahlād ko mārane vo, asur nar bhakṣhak āye,
Shaktishālī shastro ke sang vo, kāl ban kar āye,
Shastro se mārā, astro se mārā,
Bāl na bākā kar pāye asur nar, man hī man sharamāye,
Sānch ko ānch nahī ātī...
Zaherīle sarpo ko dekh ke bhaktane muh na moḍā,
Jangalī hāthī doḍāye hāy khun se nātā joḍā,
Pā kar mokā, pahāḍ se fenkā,
Kar te rahe chaturāī devane, kī dānav kī hasāī devane,
Sānch ko ānch nahī ātī...
Agni rakṣhak vastra pahen Holīkā ko le āye,
Āg ke angāre Prahlād kā kuchh bī nā kar pāye,
Holīkā zal gaī, bhakti safal huī,
Ānch nā usako āī, jagat me sāchī prem sagāī Prabhu se,
Sānch ko ānch nahī ātī...
Gahere sindhu me ḍūboyā, balake tīl me ḍūboyā,
Dīyā dūdh bharā viṣh pyālā jaise ho amṛut kā pyālā,
Shastra aur sarpa se ye to nā mar pāyā,
Jangalī hāthī āg se ye kaise bachapāyā,
Māre to māre kaise jīnā mushkil karā ḍālā,
Duhāī ho duhāī ho duhāī ho duhāī ho....
Hiraṇyakashipu: He duṣhṭ laḍake kyā tu muze aur merī jātī ko khatam kar denā chāhatā hai. Par aisā nahī hogā, tīno lok ke shāshak merā nām sunate hī thar thar thar kāmpate hai. To to tum kyā chiz ho? Varadān maine pāyā hai, aur tu kaise jindā rahetā hai? Bol, bol. Terī shakti kā mūl kahā hai? Mei āj use khatam kar detā hū. Bol!
Prahlād: He tāt, merī bhakti aur shraddhā kā mūl Bhagwān Viṣhṇu hai.
Hiraṇyakashipu: Kaise magar kaise?
Prahlād: Āp mārate ho to vo bachātā hai. Āp gīrāte ho to vo ūṭhātā hai. Āp zahar dete ho to vo hī amṛut banātā hai. Mārne vāle se bachānevālā bahot baḍā hotā hai. Tāt, usakī ichchhā ke bīnā ek pattā bhī nahī hil sakatā. To usake sāmane ham aur āp kyā hai? Kuchh bī to nahī. Ham to unake charaṇo ke dhūl samān hai. Vo hī sārī duniyā kā rakhvālā hai.
Hiraṇyakashipu: Are ye sab lambī chauḍī bāte chhoḍ aur batā Viṣhṇu kahā hai.
Prahlād: Kahā kahā ḍhūnḍho ge? Vo to har jagā hai. Vo to kaṇ kaṇ me samāyā hai, Tāt.
Hiraṇyakashipu: Achchhā, to ye stambh me bhī hai kyā?
Prahlād: Avashya, Pitājī.
Hiraṇyakashipu: Kahā hai? Tuze dīkhāi detā hai?
Prahlād: Hā, muze to bahot hī achchhī tarā dīkhāī dete hai vo.
Hiraṇyakashipu: Muze dīkhāī nahī detā aur tuze dīkhāī detā hai? Murkha, ye to āg se ubalatā huā khambhā hai. Vo usame kaise rah sakatā hai? Agar isame hai to pakaḍ le tere Viṣhṇu ko.
Prahlād: Viṣhṇu devāya namah, Viṣhṇu devāya namah, Viṣhṇu devāya namah. Bhagwān Viṣhṇu kī jay!
Hiraṇyakashipu: Are ye khambhā to tūṭā. Are andar se ye kaun nīkalā? Nā, nā, nā. Muze to varadān hai. Muze to varadān hai. Me kabhī nahī mar shakatā. Mei ajay hu. Mei amar hu. Muze koī nahī mār shakatā. Nahī! nahī!
