સ્નેહગીતા
કડવું ૧૨
અહો કષ્ટ અચાનક આવિયોજી, જ્યારે હરિવરને કંસે બોલાવિયોજી ।
મથુરાની નારીનો દાવો1 બાઈ ફાવિયોજી, આપણે તો લેખ2 એવો જો લખાવિયોજી ॥૧॥
લેખ લખતાં ભૂલ્યો તું બ્રહ્મા, અને અકલ ગઈ તારી ઊચળી3 ।
જોડ્ય જોડિ નાખે છે ત્રોડી, તારી અસત મત્ય એવી વળી ॥૨॥
વિવેક હોય જો વિધિ તુંમાં, તો એવું ન કરે કોઈ દિને ।
જોગ મેળી દે છે ઉબેળી,4 તેની મે’ર નથી તારે મને ॥૩॥
મન ગમતું સુખ મેળવીને, વળી વિછોહ5 પાડછ6 વળતો ।
માટે મૂરખ મોહોટો ભાઈ, નથી કોઈ તુંજ ટળતો ॥૪॥
જેમ કલ્પાકરે7 કાંઈ કરિયાં, ઘણાં ઘણાં રચે ઘરઘોલિયાં8 ।
રમતાં રમતાં રોષ ઊપનો,9 તારે ભાંગતાં તે કાંયે ભૂલિયાં ॥૫॥
તેહ માટે તુંને બ્રહ્મા ભાઈ, ઉપમા તે એહની આપિયે ।
હરિવર તેં આપ્યો અમને, તો અસન10 પેઠે ન ઉથાપિયે ॥૬॥
હોંશ અમારી હૈયાં કેરી, નથી પૂરી કરી નાથને ।
વાલાથી કેમ કરે છે વેગળાં, એવો વેરી થયો શું વ્રજસાથને ॥૭॥
નયણે નીરખતાં નાથને, જેહ મટકે કરી પાંપણ મળે ।
તેહજ બ્રહ્મા ભૂલ્ય તારી, કાંરે ભાઈ તું નવ કળે11 ॥૮॥
એટલી ખોટ તે ખરખરે,12 તો વેગળે13 મન કેમ વાળીયે ।
તેહ માટે ભાઈ કહ્યું તુજને, દયા દલથી નવ ટાળીયે ॥૯॥
કૃષ્ણ વિના કેમ કરીને, વળી વિકટ ઘડી વામશે ।
નિષ્કુળાનંદનો નાથ ચાલતાં, પ્રાણ પ્રીતે દુઃખ પામશે ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૨॥