સ્નેહગીતા
કડવું ૧૪
આ વૃદ્ધ સઘળાની મત1 વામી2 ગઈજી, નંદ યશોદાની અકલ કાંઈ ન રહીજી ।
શું એને આપણે સમઝાવિએ કહીજી, એણે કોઈ વિચાર અંતર કર્યો નહીજી ॥૧॥
વિચાર ન કર્યો વ્રજવાસીએ, તેમ વિઘ્ન પણ કોઈ નવ પડ્યું ।
કેમ કરી રહે કૃષ્ણ બાઈ, અપરાધ આપણું આવી નડ્યું ॥૨॥
આ સમે કોઈ મરે અચાનક, તો કૃષ્ણ રહે તેહ કારણે ।
મોડાં વે’લા મરશે ખરા પણ, આજ મરે તો જાઉં વારણે3 ॥૩॥
અન્ય ઉપાયે અલબેલડો, વળી નથી રે’વા કોઈ રીતડી ।
અહો બાઈ અભાગ્ય આપણાં, પિયુ ત્રોડી ચાલ્યા પ્રીતડી ॥૪॥
આ જો રથે બેઠા રસિયો, વળી ખેડાવિયો4 પણ તે ખરો ।
ધ્રોડો બાઇ જાઈએ ધાઈ, વનિતા વિલંબ જો મા કરો ॥૫॥
બાઈ રોકી રાખીએ રથને, વળી વા’લાને પાછા વાળીયે ।
સાન કરીને કહીયે હરિને, પિયુ પ્રીત તો નવ ટાળિયે ॥૬॥
એમ ટોળે મળો વીંટી વળો, મેલી માનિની મરજાદને ।
જીવન જાતાં નથી ખમાતું, મર લોક કરે અપવાદને ॥૭॥
મર જણાયે આ જગતમાંહે, હવે શીદને શાન્તિ રાખશું ।
છાનું છે તે મર થાય છતું, આજ નેક5 ઉઘાડું નાખશું ॥૮॥
નિંદક જન મર નિંદા કરે, વળી દુરિજન મર દાઝતાં ।
કૃષ્ણ ધણી મારો કૃષ્ણ ધણી, એમ કે’શું મુખે ઘણું ગાજતાં ॥૯॥
લોક મળી વળી ચળી6 કે’શે, તે તો સાંભળી રે’શું શ્રવણે ।
પણ નિષ્કુળાનંદના નાથની, બાઈ ખોટ્ય ન ખમાયે આપણે ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૪॥