સ્નેહગીતા
કડવું ૧૯
એમ વિયોગ રોગ તે વનિતાને વાધિયોજી, જેનો પ્રાણ પ્રીતમશું બાંધિયોજી ।
જેણે શ્યામ સાથે સ્નેહડો સાંધિયોજી, પ્રમદાના પ્રેમનો પાર નવ લાધિયોજી ॥૧॥
પાર ન લાધ્યો પ્રેમ કેરો, વળી સુંદરીના સ્નેહનો ।
પ્રેમવશ પરવશ થઈ, ન કર્યો સંભાળ જેણે દેહનો ॥૨॥
જળ ભરવા જાયે જુવતી, સ્થળ સ્થળ પ્રત્યે થોભે ઘણું ।
ઇયાં રહી મારી આળ1 કરતા, ઇયાં તાણ્યુંતું અંબર અંગતણું ॥૩॥
ઇયાં મુજને આડા ફરતા, ઇયાં રોકી મુજને રાખતા ।
હેત દેખાડી લોભ લગાડી, ઇયાં ફંદમાં2 મને નાખતા ॥૪॥
ઘડો ચઢાવી ઘણા હેતે, વળી સાનમાં સમઝાવતાં ।
કોયે ન જાણે જન બીજો, એમ મંદિર3 મારે આવતાં ॥૫॥
એવાં સુખ સંભારતાં, વળી હૃદયે ભરાય છે રોદને4 ।
એકાંતે જાઈ રુવે અબળા, કરી વિલાપ ઊંચે વદને ॥૬॥
રોઈ રોઈને રાતાં કરે, લોચન લાલ ગુલાલ રે ।
સ્નેહ સાલે5 શરીર માંયે, જેને વા’લા સાથે છે વા’લ રે ॥૭॥
ઘણીવાર જાણી6 ભરે પાણી, વળી વનિતા પાછી વળે ।
રહે આતુરતા અંતરમાંયે, જાણે મોહનજી ક્યારે મળે ॥૮॥
ઘટ ગાગર સોતી ઘેર પો’તી, વીસરતો નથી વિયોગ વળી ।
ભાર ન ગણે ઊભી આંગણે, જાણ્યે પ્રાણ વિનાની પૂતળી ॥૯॥
સ્નેહ એનો હું શું કહું, જેને પિયુશું પૂરણ પ્રીત છે ।
નિષ્કુળાનંદ નથી કે’વાતું, જથારથ જેવી એની રીત છે ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૯॥