સ્નેહગીતા
કડવું ૧૭
એમ વળી વનિતા વિલખી1 પાછી વળીજી, ચરણ ન ચાલે ધરણિયે પડે ઢળીજી ।
અંબર2 આભૂષણ સંભાળવા સૂધ ટળીજી, વાયદો વાલાનો કોઈ ન શકી કળીજી ॥૧॥
કળી ન શકી જે કૃષ્ણે કહ્યું, તેને વિચારવા વનિતા મળી ।
શું કહ્યું બાઈ શ્યામળે, ક્યારે આવશે વ્રજમાં વળી ॥૨॥
અચેત હતી સહુ આપણે, પ્રીછ3 પડી નહિ તેહ પળમાં ।
કાંઈક કૂડું4 સાચું સજની, કહ્યું છબીલે છળમાં ॥૩॥
એણે કહ્યું એકવાર મળશું, એમાં કપટ કાંઈક છે સહિ ।
એકવાર તે કોણ જાણે કૈયે, એનો કાંઈ નિરધાર નહિ ॥૪॥
બાઈ જાતાં જાતાં જૂઠું બોલ્યા, અને કોલ બોલ કૂડાં કર્યા ।
નખશિખ લગી નાથ બાઈ, ઘણું છબિલોજી છળમાં ભર્યા ॥૫॥
હાથ ન આવે હવે હરિ, ખોઈ બેઠાં ખરી મીરાંથજી5 ।
મણિ ચોરાણી મળે નહિ બાઈ, પિયુ ગયા પરને હાથજી ॥૬॥
શુકન જુવો સહુ મળીને, અલબેલોજી કૈયે આવશે ।
પોતે પધારશે પ્રેમશું કે, આપણને ત્યાં તેડાવશે ॥૭॥
એમ માંહો માંહિ મળી વળી, મનસૂબો કરે મનમાં ।
એમ વિલખી વિલખી વનિતા, પછી ભામિની ગઈ ભવનમાં ॥૮॥
તીયાં મહી માખણ દૂધ દેખી, ઘણો શોક કરી રુવે સુંદરી ।
હવે ગિરિધર વિના ઘરમાં, આ પીશે કોણ પ્રેમે કરી ॥૯॥
અંતર પ્રીત ને ઉપર કે’તાં, લાજ લોકની વળી લાવતાં ।
નિષ્કુળાનંદના નાથને બાઈ, કાંઈ મષ લઈને બોલાવતાં ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૭॥