સ્નેહગીતા
કડવું ૨૧
એમ અબળા અકળાય અતિ ઘણુંજી, મન કરે મોહનમુખ જોવા તણુંજી ।
વણદીઠે વા’લમ અંતર સુખ નહિ અણુજી, મેલી નિઃશ્વાસ ધિક્કારે આપ1 ઘણુંજી ॥૧॥
આપણો2 અવગુણ પરઠી, અબળા મુખે એમ ઉચ્ચરે ।
અહો બાઈ કૃષ્ણ વિના, હેત આપણે એવું કોણ કરે ॥૨॥
જે દિ અસન3 હતાં બાઈ આપણે, પિયુ સુખને નવ પ્રીછતાં ।
અસત્ય સત્યને ઓળખ્યા વિના, વળી અનેક વસ્તુને ઇચ્છતાં ॥૩॥
ખબર નહોતી ખોટ બુદ્ધિની, વળી ન્યાય અન્યાય નવ જાણતાં ।
સુખ દુઃખને સમજ્યા વિના, વળી વિષ એ અમૃતવત માણતાં ॥૪॥
એમ વિમત4 હતી આપણી, બાઈ એશું5 અવળાં ચાલતાં ।
હેત કરી હરિ મંદિર આવતા, તેને તસ્કર6 કરીને ઝાલતાં ॥૫॥
એનો આપણે અભાવ લઈ, જઈ કહેતાં જશોદા આગળે ।
તોયે હૃદયે રોષ નવ ધારતા, કરતા પ્રીત હેતે પળે પળે ॥૬॥
પરાણે એણે પ્રીત કીધી, અલબેલે આપણે સાથજી ।
જાત બાઈ ભવવારિમાંહી,7 તે તો હરિએ રાખ્યાં ગ્રહી હાથજી ॥૭॥
સમે સમે એણે સુખ દીધાં, વળી લાડિલાએ લાડ લડાવિયાં ।
આપણું ગમતું કીધું એણે, માન દઈને મન મનાવિયાં ॥૮॥
વળી આપણી અવળાઈ જુઓ, એને બંધાવિયાતા આગળે ।
એના ગુણ અવગુણ આપણા, કેટલાક લખીએ કાગળે ॥૯॥
જે જે હેત કર્યું હરિયે, તે તો કહ્યે કેમ આવશે ।
હવે નિષ્કુળાનંદના નાથ વિના, બાઈ લાડ કોણ લડાવશે ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૧॥