સ્નેહગીતા
કડવું ૭
વ્રજ વનિતાના પ્રેમને જોવા વળીજી, વાલ્યમે વગાડિ વનમાંયે વાંસળીજી ।
સુણી સર્વ સુંદરી મોહનને જૈ મળીજી, એક રહી આવરી1 નવ શકી નીકળીજી ॥૧॥
નીકળી નવ શકી સુંદરી, ગોપી ઘેરીને2 ઘાલી ઘરમાં ।
દેહ ગેહમાં3 ગ્રહી4 ઘાલ્યું, પણ પ્રાણ કાંઈ છે તેના કરમાં ॥૨॥
તેહને વિરહ ઊપન્યો અંગમાં, વળી વિયોગ રોગ વાધ્યો ઘણું ।
આ સમે હું તો રહી અમથી, અહો અભાગ્ય એવું મુજતણું ॥૩॥
એમ સ્નેહમાં શોચે5 ઘણું, વનિતા કહે રહી વાંસળ્યે ।
પછી મેલ્યું દેહ મંદિરમાંયે,6 પ્રાણ પો’તા7 પિયુને પાસળ્યે ॥૪॥
એહ રીતે પો’તી અબળા, મોહનજી સંગે જૈ મળી ।
ભૌતિક દેહનું ભાન ભૂલી, અતિવાક્ય8 દેહ પામી વળી ॥૫॥
પ્રેમી જનનું એહ પારખું, પ્રીતમ વિના પળમાં મરે ।
પિયુ વિયોગે પ્રાણ રહે, તે સ્નેહ શઠ સાને કરે ॥૬॥
પ્રીતની તો રીત એહવી, જેના પ્રીતમ સાથે પ્રાણ છે ।
જીવન વિના જરૂર જેને, પંડ્ય પાડવું પ્રમાણ છે ॥૭॥
ધન્ય એ નારી પ્રેમ પ્યારી, જેણે વા’લા વિયોગે તન ત્યાગિયું ।
અલ્પ સુખની આશા મેલી, મન મોહનજીશું લાગિયું ॥૮॥
એવા જનથી અર્ધ ઘડી, વાલમ ન રહે વેગળા ।
હેતે હળ્યા રહે મળ્યા, જો અંગે હોય કોયે અબળા ॥૯॥
શું થાયે કૈયે હેત જો હૈયે, અને પ્રેમ વિના તો સૂકું સરે9 ।
નિષ્કુળાનંદ સર્વે સાધન, સ્નેહી સમતા કોણ કરે ॥૧૦॥ કડવું ॥૭॥