સ્નેહગીતા
કડવું ૧૬
હરિવર હાલિયા મથુરાં મારગેજી, જુવે રુવે જુવતી ઊભી રહી એક પગેજી ।
નયણે ન મળે1 પળેપળે જળ વહે દોય દ્રગેજી, રથ જાતાં રસિયાનો દીઠો છે દૂર લગેજી ॥૧॥
દૂર લગી તો રથ દીઠો, પછી ખેહ2 તેહ રહી જોઈ ।
જ્યારે નયણે ગરદ3 ન દીઠી, ત્યારે પડી પૃથવીએ રોઈ ॥૨॥
જેમ પ્રાણ જાતાં પંડને, અતિશય પીડા ઊપજે ।
એવી ગત્યને પામી ગોપીકા, જાણે તન તજ્યું કે તજે ॥૩॥
સૂધ ન રહી શરીરની, મૂર્છા ખાઈ પડી માનની ।
ઊઠી ન શકે અવનિ થકી, વળી ભૂલી દશા દેહભાનની ॥૪॥
હંસ4 ગયો હરિની સાથે, રહ્યું દેહ તેહ પડી પૃથવી ।
જેમ દોરી તૂટી દારુકની,5 ચાલ્ય રહિત પૂતળી હવી ॥૫॥
એવી અવસ્થા પામી અબળા, વળી શ્યામળિયો સધાવતાં ।
વણ દરદે6 દરદ વ્યાપ્યું, લાલશું લેહ7 લગાવતાં ॥૬॥
એટલા પછિ અંગ સંભાળી, અને ઊઠી સર્વે અબળા ।
માંહોમાંહિ મળી વળી કહે જે, નાથજી પાછા નવ વળ્યા ॥૭॥
અહો આ શું થયું બાઈ, હવે ભૂધરને કૈયે ભાળશું ।
સદન માંહી સખી આપણે, શું જોઈને મન વાળશું ॥૮॥
ઘેર જાતાં ચરણ ન ચાલે, આઘી ચાલીને પાછી વળે ।
પછી પગલાં જોઈને પિયુજીનાં, વારંવાર તિયાં ટળવળે ॥૯॥
રજ લઈ લઈ મસ્તક મૂકે, વળી વળી કરે બહુ વંદના ।
વે’લા વળજો વા’લા મારા, નાથ નિષ્કુળાનંદના ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૬॥