સ્નેહગીતા

કડવું ૨૩

બાઈ આપણશું એણે અતિશય હેત કર્યુંજી, ગોપી ને ગોવાળ હેતે સ્વધામ પરહર્યુંજી¹ ।

મેલી માન મોટપને મનુષ્યનું દેહ ધર્યુંજી, જોને બાઈ એનું આપણ થકી શું સર્યુંજી² ॥૧॥

સર્યું નહિ કાંઈ શ્યામનું, આપણ માંયથી એક રતિ ।

કેવળ હેત એક કર્યું એણે, આપણે ન જાણ્યું મૂઢમતિ ॥૨॥

બાઈ ભવ બ્રહ્મા જેને ભજે, વળી નેતિ નેતિ નિગમ કહે ।

તેહને જાણ્યા જાર³ જુવતી, બીજું અજ્ઞ⁴ આપણથી કોણ છહે⁵ ॥૩॥

બાઈ ઈન્દ્ર આદિ અમર સર્વે, જેની અહોનિશ આજ્ઞા કરે⁶ ।

વળી શશી સહિત સૂર્ય સદા, જેના વચનમાં ફેરા ફરે ॥૪॥

સરસ્વતી કહે ઊત્તમ કીર્તિ જેની, વળી નારદ ગુણ જેના ગાય છે ।

સહસ્ર ફણીમાં જુગલ જીભે, શેષ સમરે જેને સદાય છે ॥૫॥

સર્વે સુખનું એહ સદન સજની, અને પ્રીતનો વળી પૂંજ⁷ છે ।

પૂરણકામ ને ઠામ ઠર્યાનું, વળી ઓછપ એહમાં શું જ છે ॥૬॥

જેમ નદી સર ને કૂપ વાપી, ભરપૂર જો હોયે ભરી ।

પણ વારિધિ⁸ કોય વારિ વડે, સુખ ન માને સુંદરી ॥૭॥

તેમ સુખ સરવે સજની, રહ્યાં અલબેલાને આશરી ।

એવા જાણીને જુવતી, રતિ⁹ કૃષ્ણ સાથે નવ કરી ॥૮॥

જેમ મૂરખને કોઈ મિરાંથ મળે, પારસ કે ચિંતામણિ ।

શિલા¹⁰ સમ તેનું સુખ સમજે, જેને બાળક બુદ્ધિ છે ઘણી ॥૯॥

એમ થયું બાઈ આપણે, ઓળખી ન શક્યાં એહને ।

નિષ્કુળાનંદને નાથે સજની, તેહ સારુ દીધો છે છેહને¹¹ ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૩॥