વચન વિધિ
કડવું – ૧૦
ભૂમાં એક ભૂપતિ નહુષ રાજનજી, તે પુણ્ય કરી પામ્યો ઇન્દ્રાસનજી
ત્યારે કર્યું ઇન્દ્રાણી વરવાનું મનજી, ઉનમત્ત થઈ કહ્યું એમ વચનજી
વચન કહ્યું વિકટ અતિ, તું વર્ય મને વેગે કરી ॥
ત્યારે ઇન્દ્રાણી કહે વરી હું ઇન્દ્રને, હવે કેમ વરું નરને ફરી ॥૨॥
ત્યારે નહુષ અમલે1 થયો આંધળો, ખરાખરી ખબર નવ પડી ॥
ત્યારે જાણ્યું ઇન્દ્રાણિયે જોરે વરશે, કહ્યું આવ્ય કોરે2 વાહને ચડી ॥૩॥
પછી વાહન સારુ વિલખાં કર્યા, પણ કોરું વાહન નવ જડ્યું ॥
ત્યારે શિબિકાયે3 ઋષિરાય જોડ્યા, તેનું પાપ તર્ત નડ્યું ॥૪॥
પછી ઇન્દ્રપણું આળશી ગયું, સર્પ સર્પ કે’તાં સર્પ થયો ॥
વચનદ્રોહીનું ફળ જોઈ, રખે કોઈ વચન લોપો ભયો4 ॥૫॥
પણ અટપટી છે એ વારતા, કરવું ગમતું ગોવિંદતણું ॥
મન કર્મ વચને કરીને, મેલવું ગમતું આપણું ॥૬॥
અતિ રાજી થઈ રળિયાત રહી, જે કોઈ વર્તે છે વચનમાં ॥
ફેર પડે તો ફડકી મરે, અતિ તાપ થાયે તનમાં ॥૭॥
એમ પાળે હરિની આગન્યા, એ માનો વચનની મૂરતિ ॥
નિષ્કુળાનંદ એને નીરખતાં, રહે નહિ પાપ એક રતિ ॥૮॥