વચન વિધિ
કડવું – ૩૫
વળી વિમુખ કહે હું દેખી દુઃખ ભાગોજી, સહુ મને કે’ આજ્ઞામાં અનુરાગોજી
તન મન મમતા સર્વે ત્યાગોજી, એવો ઉપદેશ મને લેશ ન લાગોજી
લાગ્યો નહિ લવલેશ એનો, ઉપદેશ તે મારે અંગે ॥
ભોળો નહિ જે હું ભરમું, સમજી ન રહ્યો એને સંગે ॥૨॥
પછી ગોતી કાઢ્યો મેં ગાફલ ગુરુ, જેને અતિ ખપ ચેલા1 કેરડો2 ॥
જાણે અણચેલે રહે એકલો, જેવો ઊજડ ગામનો એરડો ॥૩॥
એવો ઓશિયાળો3 મેત4 મળ્યો, તે તો કઠણ કેમ કહી શકે ॥
દા’ડી રહિયે ડરાવતાં, વળી ટોકિયે તકે તકે ॥૪॥
સ્વપ્ન શ્રાવણ માસમાં વળી, એકાદશીના જે ઉપવાસ ॥
થાયે ન થાયે થડકો નહિ, તેનો તલભાર ન રહ્યો ત્રાસ ॥૫॥
સર્વે નિયમ સતસંગના, પળે ન પળે પુરા વળી ॥
કે’નાર તેનો કહો કોણ છે, કળી લીધી છે વાતો સઘળી ॥૬॥
બા’રે બણી ઠણી5 બેસિયે, સાધુ સુંદર સારા સરખા ॥
અંતરની અસાધુતાની, કહો કોણ કરે છે પરખા6 ॥૭॥
એવા કપટી કુટિલનો, સંગ તે સારો નહિ ॥
નિષ્કુળાનંદ નકી વારતા, કે’વાની હતી તે કહી ॥૮॥