વચન વિધિ
કડવું – ૧૨
વચનવિરોધીની વડાઈ કશીજી, જે જન વચનમાંથી ગયા ખશીજી
મનમુખી થઈ મુખે ભૂસી1 મશીજી,2 જુવે જે વદન તે જન દિયે હસીજી
હસી હસી હાંસી કરે, જોઈ એવા જનનું જોણ3 ॥
કરી કાળું મુખ માન્યું રૂપાળું, કહો કહે હવે એને કોણ ॥૨॥
વિધવા નારી કરે વડાઈ, સુત એક સારો જણી4 ॥
પણ જાણતી નથી એ યોષિતા,5 જે શિર ઉપર નથી ધણી ॥૩॥
વળી બીજીનો પતિ પરદેશ છે, ઇયાં સુત જનમ્યા છે સાત ॥
નથી ખબર એહ ખોટ્ય તણી, ધણી કેમ થાશે રળિયાત ॥૪॥
એમ વચન ઉલ્લંઘી વા’લા તણું, જે જે જન કરે છે કામ ॥
તે લાજ જાશે આ લોકમાં, વળી થાશે જીવિત હરામ ॥૫॥
હરામી જીવને હોય નહિ, હૈયે ડર હરિના વચનનો ॥
આસુરી મતિ આવી અતિ, તેણે જોરો6 દેખાડે જોબનનો ॥૬॥
કહો કામદુઘાનું7 ત્યાં કામ કશું, જ્યાં ઘણા ગદ્ધા ઘર બારણે ॥
એમ આજ્ઞાકારીનું શું ઉપજે, જ્યાં વિમુખ હોય કાજ કારણે ॥૭॥
પણ હરિજનને હમેશ કરવો, વિચાર વારમવાર ॥
હરિવચન વિમુખ ન થાવું, કહે નિષ્કુળાનંદ નિરધાર ॥૮॥
પદ – ૩
રાગ: ધોળ (‘આજ મારે ટાણું આવ્યું છે મહાસુખનું’ એ ઢાળ)
સંતો વિમુખ થકી રહીએ વેગળા, ડરિયે દિવસ ને રાત રે;
સંતો વિશ્વાસ કરતાં વિમુખનો, વણશી જાયે જો વાત રે. સંતો૦ ॥૧॥
સંતો વિમુખ વિખ8 આપે વાતમાં, કરી હેત અપાર રે;
સંતો રગરગમાં તે રમી રહે, ન રહે વચનનો ભાર રે. સંતો૦ ॥૨॥
સંતો સોબત ન ગમે પછી સંતની, વા’લા લાગે વિમુખ રે;
સંતો નિયમ ન ગમે નાથનાં, માને મોકળે9 સુખ રે. સંતો૦ ॥૩॥
ત્યારે કરવાનું છે તે ક્યાંથી કરે, થાયે ન કર્યાનું કામ રે;
કહે નિષ્કુળાનંદ નિશ્ચે નર, ન પામે સુખ ઠામ10 રે. સંતો૦॥૪॥