વચન વિધિ
કડવું – ૧૬
વળી એક વારતા સાંભળો સારીજી, લીધી લંકાપુરી રાવણને મારીજી
પછી કહ્યું રામે રામાનુજને વિચારીજી, વે’લા આવો વિભીષણને પાટે1 બેસારીજી
પાટે બેસારી વે’લા આવજો, વિસારશો મા એહ વચનને ॥
વળી વારું2 છું તમને, બેસશો મા રાવણ આસને ॥૨॥
પછી જઈ જોઈ લંકાપુરી, દીઠી રાવણની રિદ્ધિ3 અતિ ॥
ગમ વિના બેઠા ગાદિયે, તિયાં તર્ત ફરી ગઈ મતિ ॥૩॥
ત્યાં તો સુણ્યું નગારું સેનનું,4 શ્રીરામનું શ્રવણે કરી ॥
કહે કેનું નગારું એ કોણ છે, મારી કાઢો એ સેના પરી ॥૪॥
એમ વચન વિસારતાં, મતિ રતી પણ નવ રઈ ॥
પછી આસનથી ઊતર્યા, ત્યારે ભારે અતિ ભોંઠપ5 થઈ ॥૫॥
વળી અયોધ્યાની વારતા, રામે કહ્યું રામાનુજને ॥
આવવા મા દેશો અમ પાસળે, વળી પૂછ્યા વિના મુજને ॥૬॥
અણ પૂછ્યે દીધી આગન્યા, દુર્વાસાને દર્શન તણી ॥
તે વચન લોપાણું જાણી રામજી, કહ્યું જ્યારે મુનિસભા ભણી ॥૭॥
ત્યારે ઋષિ કહે વચનદ્રોહીનું, મુખ ન જોવું પાછું ફરી ॥
નિષ્કુળાનંદ પછી રામાનુજે, વાત સત્ય એ માની ખરી ॥૮॥
પદ – ૪
રાગ: ધોળ (‘આજ મારે ટાણું રે આવ્યું છે મહાસુખનું’ એ ઢાળ)
સંતો વચનદ્રોહીનો ધણી નહિ, ઘણું રે ગુનેગાર રે;
સંતો જ્યાં જ્યાં જાયે ત્યાં જન મળી, વળી કરે તિરસ્કાર રે. સંતો૦ ॥૧॥
સંતો લેશ વચન જો લોપિયે, અતિ થઈ ઉન્મત્ત રે;
સંતો એક એકડો જેમ ટાળતાં, ખોટું થઈ જાયે ખત6 રે. સંતો૦ ॥૨॥
કોઈ સો કન્યા પરણાવે સુતને, પછી મરે મોટિયાર7 રે;
રાંડ્યા વિના એમાં કોણ રહે, રાંડે સૌ એક હાર રે. સંતો૦ ॥૩॥
એમ વચન વિના આ વિશ્વમાં, વરતે છે જે વિમુખ રે;
નિષ્કુળાનંદ તેને નીરખતાં, સંત ન માને સુખ રે. સંતો૦ ॥૪॥