હરિબળગીતા
કડવું – ૧૪
ભવ બ્રહ્માને આવી ગઈ ભૂલજી, ખરી ખોવાણી લાજ અમૂલજી ।
ત્યારે સુર અસુરનાં શિયાં શૂલજી,1 અંતર અરિ2 આગે ન રહી કેની ફૂલજી3 ॥૧॥
ઢાળ
અંતઃશત્રુ અજીત છે, પળે પળે પાડે છે ફેર ।
હંમેશ હરિભક્તપણું, રે’વા ન દિયે કોય વેર4 ॥૨॥
ક્ષણક્ષણમાં ખોટા ખરા, ઘણા ઘણા ઘડે છે ઘાટ ।
તેણે કરી ત્રિલોકમાં, નાના મોટા એક વાટ5 ॥૩॥
કામ ક્રોધ લોભે વળી, લીધી નહિ કેની લાજ ।
ઓશિયાળા સહુ અંતરે, રહે નર અમર સુરરાજ ॥૪॥
વિકટ છે એહ વારતા, હરિભક્ત રે’વું હંમેશ ।
દાઘ ન લાગે દલમાં, કામ ક્રોધ લોભનો લેશ ॥૫॥
મોટા મેશના મંદિરમાં, વસવું શ્વેત વસન6 ।
લાગે નહિ મેશ લુગડે, એવા તો કોઈક જન ॥૬॥
વેરિને વાસે7 વસવું, વળી રાખવી ઊગરવા આશ ।
કુશળ નર તે કેમ રહે, વે’લો મોડો થાય વણાસ8 ॥૭॥
અદોષ રહેવું એહથી, એવી સુણી નહિ કોઈ રીત ।
નિષ્કુળાનંદ એ નવું નથી, સહુ વિચારી જુવો ચિત્ત ॥૮॥ કડવું ॥૧૪॥