સારસિદ્ધિ
કડવું - ૧૪
રાગ: ધન્યાશ્રી
તીવ્ર વૈરાગ્ય છે સુખની સીમાજી, અતિ આનંદ રહ્યો છે તેમાંજી ।
અણું એક ભાર નથી દુઃખ એમાંજી, તે તો તેહ જાણે જન પ્રગટ્યો છે જેમાંજી ॥૧॥
રાગ: ઢાળ
જેને પ્રગટ્યો તે જન જાણે, બીજા શું વખાણે વાણિયે ।
વણ દીઠે કરે વારતા, તે પૂરી કેમ પ્રમાણિયે ॥૨॥
પણ જેના પંડ્યમાં પ્રગટ્યો, તીખો તીવ્ર વૈરાગ્ય ।
તેહના અંગમાંહિ અજાનો,1 રે’વા તે ન દિયે ભાગ ॥૩॥
જેમ કંચનને કુંદન2 કરતાં, તેને જાણજો જોયે તાપ ।
તેમ તીવ્ર વૈરાગ્યના તાપથી, શુદ્ધ થાયે અંતર આપ ॥૪॥
વિશલ્યકરણી3 ઔષધિ વડે, શલ્ય નીસરી જાયે શરીરથી ।
તેમ તીવ્ર વૈરાગ્ય તેણે કરી, જાયે વિષયશલ્ય4 અચિરથી5 ॥૫॥
જેમ સુરાખારને6 અરઘે7 કરી, ગોળી ગળીને8 નિસરે બાર ।
તેમ તીવ્ર વૈરાગ્યના વેગથી, રહે નહિ વિષય વિકાર ॥૬॥
સુખ દુઃખના શલ્ય9 શરીરે, ક્ષણું ક્ષણુંએ ખટકે ખરાં ।
તે તીવ્ર વૈરાગ્યના વેગ વિના, પંડમાંથી ન થાય પરાં ॥૭॥
સુતાં બેઠાં ચાલતાં, શલ્ય સૂક્ષ્મ સણકા કરે ।
તે બૃહત10 વૈરાગ્ય વિના, કોઈથી પણ નવ નીસરે ॥૮॥
બા’રના દરદની ઔષધિ, કાષ્ટ ધાતુની કે’વાય છે ।
પણ તીવ્ર વૈરાગ્ય ટાળી,11 અંતર દુઃખ કાંયે જાય છે? ॥૯॥
તીવ્ર વૈરાગ્ય તન મનને, શોધીને કરે છે શુદ્ધ ।
નિષ્કુળાનંદ એ સુખનિધિ છે, એમ કે’ છે સંત સુબુદ્ધ12 ॥૧૦॥