સારસિદ્ધિ
કડવું - ૭
રાગ: ધન્યાશ્રી
જો શુદ્ધ વૈરાગ્ય ઊપજે અંગજી, તેને ન ગમે વિષય સુખનો સંગજી ।
અંતરે ઉદાસી રહે અભંગજી, તેને ચિત્તે ચઢે હરિનો રંગજી ॥૧॥
રાગ: ઢાળ
ચિત્તે રંગ જાય ચડી, તે ઉતાર્યો ઉતરે નહિ ।
એવા વૈરાગ્યવાનને, પિંડ બ્રહ્માંડની ગણતી સહિ ॥૨॥
એવા શુદ્ધ વૈરાગ્યવાળા શુકજી, જડભરતને પણ જાણીએ ।
કદરજમાં પણ કાચું નહિ, ખરા વૈરાગ્યવાન વખાણીએ ॥૩॥
દેવ ઋષિ નરદેવની,1 કહી ખોટ મોટી ખોળીને ।
તેથી મનુષ્યની મોટ્યપ કે’તાં, તન મને જોવું તોળીને ॥૪॥
પણ પ્રહ્લાદે પરબ્રહ્મથી, માયિક સુખ નવ માગિયું ।
કુંતા ભક્ત કૈ’યે ખરાં, વિદુરે નિજ રાજ્ય ત્યાગિયું ॥૫॥
ગોપીચંદ બાજિંદ શેખ ભર્તૃહરિ, સબસ્ત બરેજ મનસુર મલેચ ।
અતિ વૈરાગ્યના વેગ વડ્યે, પડ્યા નહિ માયાને પેચ2 ॥૬॥
શુદ્ધ વૈરાગ્ય શરીરમાં, અચાનક જેને ઉપજે ।
તેને બ્રહ્મા થકી આ ભૂમિના, સુખ નર અમરનાં નવ રજે3 ॥૭॥
સાચો વૈરાગ્ય છે સુખનિધિ,4 જો આવી જાયે અચાનકે ।
તો કસર કોઈ નવ રહે, ઠીકોઠીક પોં’ચાડે સ્થાનકે ॥૮॥
મોટે ભાગ્યે મનુષ્યને, મળે નિરવેદ રૂપણી નિધિ ।
રે’વા ન દીયે રંકપણું, વિષયસુખનું કોયે વિધિ ॥૯॥
વણ વૈરાગ્યે એ છે વસમું, વૈરાગ્યવાનને વસમું નથી ।
તન કરી રાખ્યું છે તૃણ તોલે, કહે નિષ્કુળાનંદ શું કહું કથી ॥૧૦॥