હરિબળગીતા
કડવું – ૪૨
વિશ્રામ છો વા’લા વસમે સમેજી, જ્યારે નિજજનને દુષ્ટ આવી દમેજી ।
તે તમારા સંત ઘણું ઘણું ખમેજી, પણ તેનું દુઃખ તમને નવ ગમેજી ॥૧॥
ઢાળ
ગમે નહિ ગરીબ પીડતાં, તમે કરો છો ક્રોધ તેહ કારજે ।
દાસનાં દુઃખ ટાળવા, રાખતા નથી આળસ રજે1 ॥૨॥
શીઘ્ર રહો છો સ્વામી મારા, તે સંતનાં સંકટ ટાળવા ।
અખંડ રે’ છે બહુ અંતરે, તાન પોતાના જન પાળવા ॥૩॥
ક્ષણ એક ખમી ન શકો, પીડા જન પોતાના તણી ।
એને અર્થે અલબેલડા, કરો છો જતન ઘણી ॥૪॥
માટે નિઃશંક નિજજન રે’ છે, વિઘ્ન કોઈ વ્યાપતું નથી ।
સા’ય કરો છો જે સંતની, તે કે’વાતું નથી કથી ॥૫॥
ગુણ તમારા ગણતાં, આવતો નથી વળી અંત ।
એવું વા’લું નથી અંગ આપનું, જેવા વા’લા છે સંત ॥૬॥
જણાય છે મારા જીવમાં, સંત હેતે રો’ છો સાવધાન ।
કહી દેખાડું શું કૃપાનિધિ, ભક્તભયહારી ભગવાન ॥૭॥
સાચા સ્નેહી શ્યામળા, તમે સંતના છો શ્રીહરિ ।
નિષ્કુળાનંદ એ વારતા, ખચિત છે ખરા ખરી ॥૮॥ કડવું ॥૪૨॥