ધીરજાખ્યાન
કડવું – ૫૬
એ કહ્યા સરવે પરોક્ષ હરિજનજી, એને કેને પ્રગટ નથી મળ્યા ભગવનજી
તોય કોઈ મોળા ન પડિયા મનજી, કહું વાર હજાર એને ધન્યધન્યજી
ધન્ય ધન્ય એહ જનને, જેણે શીશ સાટે સોદો કર્યો ॥
તજી છે આશ તન મનની, એવો ઉદ્યમ જેણે આદર્યો ॥૨॥
લીધો સિંદોરો1 શીશ હાથમાં, તેહ સાથ2 જોવા કેમ રહે ॥
મરવાની તો બીક જ મટી, અસિઆગ્યનો3 ભાગ્યો ભહે4 ॥૩॥
આગળ ચાલતાં આનંદ અતિ, આવે ઝટ દઈ રણ5 ઝુંપ6 રે ॥
એક લડી મરે એક બળી ટળે, માને બેઉ વાત અનૂપ રે ॥૪॥
તેમ જ સાચા સંતને, તજી જોઈએ તે તનની આશ ॥
દેહરખા સરખા કાયરનર, તે તો કે દી ન હોય હરિદાસ ॥૫॥
હરિદાસને હોય હિંમત ઘણી, ગણે તનને તરણા તોલ ॥
લાલચ મેલી આ લોકસુખની, પામવા વસ્તુ અમોલ ॥૬॥
અચળ સુખમાં આવી ઘણી, પૂરણ વળી પ્રતીત ॥
અસત્ય સુખ પણ ઓળખ્યું, જાણ્યું જેવી છે એની રીત ॥૭॥
પડ્યું પોતાને પારખું, ખરા ખોટાનું ખરાખરું ॥
સુખ ઘણું માન્યું ઘનશ્યામમાં, મેલ્યું અલ્પ સુખ અળગું પરું ॥૮॥
શીદને ખાય ખાટી છાશને, મેલી પીયુષ રસ પ્રવાહ ॥
પટુ7 પાંબરી8 પરહરીને, કરે કોણ ચરમની9 ચાહ10 ॥૯॥
તેમ ભક્ત જક્તનાં સુખ જોઈને, લોભાય નહિ લગાર ॥
નિષ્કુળાનંદ તેહ ભક્ત સાચા, ફેર નહિ રતી ભાર ॥૧૦॥