ધીરજાખ્યાન

પદ – ૭

રાગ: સિંધુ

કઠણ કસોટી મોટી મહારાજની, સહી રહે વળી કોઈ સંત શૂરા;

જેમ જેમ દુઃખ પડે આવી દેહને, તેમ તેમ તેમ પરખાય પૂરા. કઠણ ॥૧॥

જેણે પાડી છે આંટી મોટી જીવમાં, મન માન્યું છે મરી કરી મટવું;¹

ભર² અવસર પર ધરધરી,³ ફરી ખરી હાક વાગ્યે નથી જ હટવું. કઠણ ॥૨॥

અનેક દેહ ખોયા અણઅરથે,⁴ તેહ દેહ કાંયે નાવ્યા કામે;

હવે આ દેહ હરિઅરથે કરી, રાખવું છે અચળ તે આઠું જામે. કઠણ ॥૩॥

એમ દૃઢ ધીરજ ધરી કરીને, ભજે છે જેહ ભગવાન ભાવે;

નિષ્કુળાનંદ કહે એમ જાણવું, અંતે અરથ⁵ પણ એ જ આવે. કઠણ ॥૪॥